Ζούσαμε πάντα σ' ένα κάστρο

7 1 ΜΕ ΛΈΝΕ ΜΈΡΙ ΚΆΘΡΙΝΜΠΛΆΚΓΟΥΝΤ . Είμαι δεκαοχτώ χρονών και ζω με την αδελφή μου, την Κόνστανς. Έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι με λίγη τύχη θα μπορούσα να είχα γεννηθεί λυκάνθρωπος, επειδή τα δυο μεσαία δάχτυ­ λα των χεριών μου έχουν το ίδιο μήκος, αλλά έπρεπε να αρκεστώ σε ό,τι είχα. Αντιπαθώ το μπάνιο, τα σκυλιά και τη φασαρία. Συμπαθώ την αδελφή μου την Κόνστανς, τον Ριχάρδο της Υόρκης και το Amanita Phalloides, το μανι­ τάρι θανατίτη. Όλα τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς μου έχουν πεθάνει. Την τελευταία φορά που έριξα μια ματιά στα βιβλία από τη δανειστική βιβλιοθήκη, στο ράφι της κουζίνας, είδα πως είχαν περάσει πέντε μήνες από την ημερομηνία που έπρε­ πε να επιστραφούν, και αναρωτήθηκα μήπως θα είχα δια­ λέξει άλλα αν ήξερα ότι αυτά θα ήταν τα τελευταία βιβλία, τα βιβλία που θα έστεκαν για πάντα στο ράφι της κουζίνας. Σπάνια μετακινούσαμε πράγματα· οι Μπλάκγουντ δεν ήταν ποτέ της ανακατωσούρας. Ασχολούμασταν με τα μικρά,