Σε ζωντανή μετάδοση

[ 10 ] Ο ανοιξιάτικος ήλιος έμπαινε από τα παράθυρα στο αστυνομικό τμήμα τουΤανουμσχέντεαποκαλύπτοντας αμείλικτα τηβρομιά στα τζάμια. Σαν μεμβράνη απλωνόταν η γκριζωπή μουντάδα του χειμώνα πάνω τους. Ο Πάτρικ ένιωθε λες και καλυπτόταν από την ίδια μεμβράνη. Ήταν σκληρός ο χειμώνας που πέρασαν. Η ζωή με ένα παιδί στο σπίτι ήταν απείρως διασκεδαστικότερη αλλά και απεί­ ρως κουραστικότερη απ’ όσο μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Και παρόλο που όλα εξελίσσονταν πολύ ομαλότερα με τη Μάγια από ό,τι στην αρχή, στην Ερίκα δεν άρεσε ακόμη η ζωή της μητέρας που ήταν υποχρεωμένη να μένει στο σπίτι. Αυτή η σκέψη βασάνιζε τον Πάτρικ κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε στη δουλειά. Άλλωστε και το συμβάν με την Άννα πρόσθετε ένα επιπλέον βάρος στους ώμους τους. Ένα χτύπημα στο κούφωμα της πόρτας διέκοψε τις ζοφερές του σκέψεις. «Πάτρικ; Πήραμε μια κλήση για τροχαίο ατύχημα. Ένα αυτο­ κίνητο που κατευθυνόταν προς το Σανές» τον ενημέρωσε η Άνικα. «Εντάξει» είπε εκείνος και σηκώθηκε. «Δεν μου λες σήμερα δεν ήταν να έρθει η αντικαταστάτρια του Ερνστ;» «Ναι» αποκρίθηκε ηΆνικα. «Όμως, δεν είναι ακόμη οχτώηώρα». «Τότε θα φωνάξω τον Μάρτιν, αν και είχα σκεφτεί να αρχίσω να παίρνω την αντικαταστάτρια μαζί μου μέχρι να μπει στο πετσί της δουλειάς». «Βέβαια, αν και δεν ξέρω γιατί τη λυπάμαι την κακομοίρα» είπε η Άνικα. «Επειδή θα δουλέψει μαζί μου μήπως;» είπε ο Πάτρικ και της έριξε αστειευόμενος μια άγρια ματιά. «Ε, βέβαια» είπε ηΆνικα «αν σκεφτεί κανείς πώς οδηγάς…Τέλος