Ζώνη Σιωπής

13 Ζ Ω Ν Η Σ Ι Ω Π Η Σ «Δεν την έχω ξανακούσει». «Ούτε κι εγώ. Είναι ένα απ’ αυτά τα καινούργια μέρη. Πάνω στην ακτογραμμή, μετά το Μπαλμπρίγκαν. Παλιά λεγό­ ταν Μπρόκεν Μπέι ή κάτι τέτοιο». «Μπρόκεν Χάρμπορ» είπα. «Ναι, το ξέρω το Μπρόκεν Χάρμπορ». «Τώρα λέγεται Μπράιανσταουν και μέχρι το βράδυ θα το έχει μάθει όλη η χώρα». «Μιλάμε για κάτι άσχημο δηλαδή» συμπέρανα. Ο Ο’Κέλι ακούμπησε βαριά την παλάμη του στην αναφορά του περιστατικού σαν να προσπαθούσε να συγκρατήσει την κόλα κάτω και είπε: «Ζευγάρι με δύο παιδιά μαχαιρωμένοι μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Η σύζυγος διακομίστηκε στο νοσοκομείο. Είναι σε κρίσιμη κατάσταση. Οι υπόλοιποι νεκροί». Το αφήσαμε να αιωρείται για λίγο στον αέρα, αφουγκρα­ ζόμενοι τις μικρές δονήσεις που προκαλούσε. Ρώτησα: «Πώς έφτασε σ’ εμάς;». «Από την αδερφή της συζύγου. Μιλάνε κάθε πρωί, σήμερα όμως δεν μπορούσε να τη βρει. Ανησύχησε τόσο, ώστε πήρε το αμάξι της και πήγε στην Μπράιανσταουν. Το αυτοκίνητο στη θέση του, τα φώτα αναμμένα μέρα μεσημέρι, κανένας δεν άνοιγε την πόρτα, οπότε κάλεσε τους ένστολους. Εκείνοι σπά­ σανε την πόρτα και… έκπληξη». «Ποιος βρίσκεται στη σκηνή του εγκλήματος;» «Μόνο οι ένστολοι. Έριξαν μια ματιά, διαπίστωσαν ότι είναι έξω απ’ τα νερά τους και μας κάλεσαν αμέσως». «Υπέροχα» είπα. Υπάρχουν πολλοί πανίβλακες εκεί έξω που θα είχαν περάσει ώρες παίζοντας τους ντετέκτιβ και κά­ νοντάς τα όλα σκατά, προτού παραδεχτούν την ήττα τους και φωνάξουν τους πραγματικούς ντετέκτιβ. Φαίνεται ότι είχαμε την τύχη να πέσουμε σε ζευγάρι με λειτουργικούς εγκεφάλους.