Ζώνη Σιωπής

34 T A N A F R E N C H «Μάλιστα». Ο ένστολος ανοιγόκλεισε τα μάτια και ξανά­ πιασε το νήμα. «Όπως και να ’χει, επιχειρήσαμε να πάμε από την πίσω πλευρά του σπιτιού, όμως, όπως μπορείτε να δείτε και μόνοι σας, ούτε παιδί δεν θα μπορούσε να περάσει αποκεί». Είχε δίκιο. Το κενό ανάμεσα στα σπίτια έφτανε ίσα ίσα για τη μεσοτοιχία. «Θεωρήσαμε ότι η ακαταστασία και η ανησυχία της αδερφής δικαιολογούσαν την παραβίαση της μπροστινής πόρτας από μέρους μας. Βρήκαμε…» Μετατόπισε το βάρος του, προσπαθώντας να τοποθετήσει το σώμα του έτσι ώστε να μπορεί να βλέπει το σπίτι, σαν να ήταν κάποιο κουλουριασμέ­ νο ζώο έτοιμο να χυμήξει. «Μπήκαμε στο καθιστικό, δεν βρή­ καμε τίποτα που να δικαιολογεί… την ακαταστασία, όμως… όταν προχωρήσαμε στην κουζίνα, είδαμε έναν άντρα και μια γυναίκα σωριασμένους στο πάτωμα. Και οι δύο φαίνονταν να έχουν δεχτεί μαχαιριές. Μια πληγή στο πρόσωπο της γυναίκας ήταν εμφανώς ορατή σ’ εμένα και στον αστυφύλακα Μάλον. Φαινόταν να είναι από μαχαίρι. Είχε–» «Αυτό θα το αποφασίσουν οι γιατροί. Τι κάνατε μετά;» «Σκεφτήκαμε ότι και οι δύο ήταν νεκροί. Ήμασταν σίγουροι. Υπάρχει πολύ αίμα εκεί μέσα. Πολύ…» Έκανε μια αόριστη χειρονομία προς το δικό του σώμα, μια άμορφη κοφτή κίνηση. Υπάρχει λόγος που κάποιοι παραμένουν ένστολοι σε όλη τους τη ζωή. «Όπως και να ’χει, ο αστυφύλακας Μάλον έλεγξε τον σφυγμό τους, για κάθε ενδεχόμενο. Η γυναίκα… ήταν κολλη­ μένη σχεδόν πάνω στον άντρα, σαν να είχε κουλουριαστεί πλάι του, είχε το κεφάλι της… το κεφάλι της ήταν πάνω στο μπρά­ τσο του, σαν να κοιμόταν… Όταν ο αστυφύλακας Μάλον έλεγ­ ξε, είχε σφυγμό. Έπαθε το σοκ της ζωής του. Δεν περιμέναμε με τίποτα… Δεν μπορούσε να το πιστέψει, όχι πριν χαμηλώσει το κεφάλι του στο στήθος της και την ακούσει να αναπνέει. Τότε καλέσαμε ασθενοφόρο». «Και όσο περιμένατε;»