Ζώνη Σιωπής

33 Ζ Ω Ν Η Σ Ι Ω Π Η Σ ριζε με μισή καρδιά περνώντας ανάμεσα από τις σκαλωσιές και τα εκτεθειμένα δοκάρια. Ο τύπος που βημάτιζε ήταν στην ηλικία μου, όμως είχε μπάκα και ένα ηλίθιο ύφος στο πρόσωπο. Ήταν εμφανές ότι είκοσι χρόνια στο Σώμα είχε καταφέρει να μη βρεθεί αντιμέ­ τωπος με κάτι παρόμοιο και έτρεφε την ελπίδα πως θα τα κατάφερνε για άλλα είκοσι. «Αστυφύλακας Γουόλ» είπε. «Κι εκείνος δίπλα στ’ αμάξι είναι ο αστυφύλακας Μάλον». Ο Ρίτσι άπλωσε το χέρι του. Ήταν λες και είχα κουτάβι. Προτού αρχίσει τα κολλητηλίκια, είπα: «Ντετέκτιβ Κένεντι, αρχιφύλακας, και ντετέκτιβ Κάραν, αστυφύλακας. Μπήκατε στο σπίτι;» «Όταν φτάσαμε εδώ μόνο. Μόλις μπορέσαμε, βγήκαμε έξω και σας τηλεφωνήσαμε». «Σωστή απόφαση. Πες μου τι ακριβώς κάνατε από τη στιγ­ μή της εισόδου σας μέχρι την έξοδό σας». Τα μάτια του ένστολου πήγαν προς το σπίτι σαν να δυσκο­ λευόταν να πιστέψει ότι ήταν το ίδιο μέρος στο οποίο είχε φτάσει μόλις δύο ώρες νωρίτερα. «Μας κάλεσαν για να ελέγξουμε αν ήταν όλα καλά» είπε. «Η αδερφή της ενοίκου ανησυχούσε. Φτάσαμε στον χώρο λίγο μετά τις έντεκα και επιχειρήσαμε να έρθουμε σ’ επαφή με τους κατοίκους χτυπώντας το κουδούνι και τηλεφωνώντας, όμως δεν λάβαμε καμία απάντηση. Δεν είδαμε κανένα σημάδι πα­ ραβίασης της εισόδου, όταν όμως κοιτάξαμε από το μπροστι­ νό παράθυρο, τα φώτα του ισογείου ήταν αναμμένα και στο καθιστικό φαινόταν να επικρατεί ακαταστασία. Οι τοίχοι–» «Θα δούμε την ακαταστασία μόνοι μας σε ένα λεπτό. Συ­ νέχισε». Ποτέ μην αφήνεις κάποιον να σου περιγράψει τις λεπτομέρειες προτού δεις τη σκηνή, αλλιώς θα δεις ό,τι είδε εκείνος.