Ζώνη Σιωπής

32 T A N A F R E N C H σε ζευγάρια σαν ντόμινο. Η άλλη πλευρά ήταν όλο σκαλωσιές και μπάζα. Ανάμεσα στα ντόμινο, πέρα από την περίφραξη του οικισμού, διακρίνονταν σφήνες γκρίζας θάλασσας. Δυο τρία σπίτια είχαν μπροστά τους σταθμευμένα ένα ή δύο αυτοκίνη­ τα, σε ένα όμως υπήρχαν τρία: λευκό Volvo που φώναζε από μακριά οικογενειακό, κίτρινο Fiat Seicento που είχε δει και καλύτερες μέρες και ένα περιπολικό. Κατά μήκος της χαμηλής μάντρας του κήπου απλωνόταν η γαλανόλευκη ταινία που απέκλειε τον τόπο του εγκλήματος. Το εννοούσα αυτό που είπα στον Ρίτσι, σ’ αυτή τη δουλειά όλα έχουν σημασία, μέχρι και ο τρόπος με τον οποίο ανοίγεις την πόρτα του αυτοκινήτου. Πολύ πριν πω την πρώτη κουβέντα σ’ έναν μάρτυρα ή σε κάποιον ύποπτο, πρέπει να γνωρίζει ότι ο Μικ Κένεντι βρίσκεται εδώ και έχει πιάσει την υπόθεση από τα κέρατα. Εν μέρει έχω σταθεί τυχερός: Είμαι ψηλός, έχω όλα μου τα μαλλιά και είναι ακόμη κατά ενενήντα εννέα τοις εκα­ τό σκούρα καστανά, είμαι ευπαρουσίαστος, αν μου επιτρέπε­ ται να περιαυτολογήσω, και όλα αυτά βοηθάνε. Όμως όλα τα υπόλοιπα τα οφείλω στην εξάσκηση και στις ατέλειωτες εργα­ τοώρες που έχω αφιερώσει. Διατήρησα την ταχύτητά μου μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, φρέναρα απότομα, πετάχτηκα έξω από το αυτοκίνητο με μια σβέλτη και γεμάτη άνεση κίνηση, παίρνοντας και τον χαρτοφύλακά μου, και κατευθύνθηκα προς το σπίτι με ζωηρό, σίγουρο βηματισμό. Ο Ρίτσι θα μάθαινε να συμβαδίζει. Ένας από τους ένστολους ήταν καθισμένος άτσαλα στις φτέρνες του δίπλα στο αυτοκίνητό του, παρηγορώντας κάποιον στο πίσω κάθισμα που ήταν ξεκάθαρα η πηγή της τσιρίδας. Ο άλλος πηγαινοερχόταν μπροστά στην είσοδο, υπερβολικά γρή­ γορα, με τα χέρια πλεγμένα πίσω του. Ο αέρας ήταν φρέσκος, γλυκός και αλμυρός, με μια μυρωδιά από θάλασσα και λιβάδια. Έκανε πιο πολλή ψύχρα απ’ ό,τι στο Δουβλίνο. Ο άνεμος σφύ