Ζώνη Σιωπής

31 Ζ Ω Ν Η Σ Ι Ω Π Η Σ Κανένας δεν έμενε εκεί. Προσπάθησα να κινηθώ προς τη γενικότερη κατεύθυνση της εισόδου, όμως ο οικισμός ήταν σαν αυτούς τους παλιούς λαβύρινθους από θάμνους, όλο αδιέξοδα και φουρκέτες, και χαθήκαμε σχεδόν αμέσως. Ένιωσα ένα μικρό τσίμπημα πανικού. Ποτέ δεν μου άρεσε να χάνω τον προσανατολισμό μου. Σταμάτησα σε μια διασταύρωση –αντανακλαστικά, δεν ήταν ότι θα πεταγόταν κάποιος μπροστά μου– και μες στην ησυχία που επικράτησε όταν έπαψε ο θόρυβος του κινητήρα ακούσα­ με το βαθύ βουητό της θάλασσας. Το κεφάλι του Ρίτσι τεντώ­ θηκε. «Τι είναι αυτό;» ρώτησε. Μια κοφτή άγρια τσιρίδα ξέσκιζε τον αέρα, επαναλαμβα­ νόμενη ξανά και ξανά με τέτοια τακτικότητα, που ακουγόταν σχεδόν μηχανική. Απλωνόταν πάνω από τη λάσπη και το τσι­ μέντο και αντιλαλούσε χτυπώντας πάνω στους μισοτελειωμέ­ νους τοίχους, έτσι που θα μπορούσε να έρχεται από οπουδή­ ποτε ή από παντού. Απ’ όσο μπορούσα να διακρίνω, αυτή η κραυγή και η θάλασσα ήταν οι μόνοι ήχοι στον οικισμό. «Πάω στοίχημα ότι αυτή είναι η αδερφή» είπα. Μου έριξε ένα βλέμμα σαν να νόμιζε ότι τον δούλευα ψιλό γαζί. «Κάποια αλεπού πρέπει να ’ναι ή κάτι τέτοιο. Ίσως την πάτησαν». «Κι εγώ που νόμιζα ότι ήσουν ο κύριος Ξεβγαλμένος που ήξερε πολύ καλά πόσο άσχημα θα είναι τα πράγματα. Θα χρειαστεί να ατσαλώσεις τον εαυτό σου Ρίτσι. Πολύ». Κατέβασα το παράθυρο και ακολούθησα τον ήχο. Οι αντη­ χήσεις με παραπλάνησαν μια δυο φορές, όμως όταν φτάσαμε στον προορισμό μας δεν είχαμε την παραμικρή αμφιβολία. Η μια πλευρά της Όσιαν Βιου Ράιζ ήταν αψεγάδιαστη: λευκές ημιανεξάρτητες κατοικίες με μεγάλα παράθυρα, παραταγμένες