Ζώνη Σιωπής

30 T A N A F R E N C H ντας για την ανάπτυξη της οικονομίας. Τρία στα τέσσερα σπί­ τια σου επέτρεπαν να διαπεράσεις το εσωτερικό τους με το βλέμμα σου και να διακρίνεις τα γυμνά πίσω παράθυρα και γκρίζα μπαλώματα ουρανού. Μια παχουλή κοπέλα με κόκκινο αδιάβροχο έσπρωχνε ένα καρότσι σ’ ένα πεζοδρόμιο, με τον άνεμο να της αρπάζει τα μαλλιά. Εκείνη και το φεγγαροπρό­ σωπο παιδί της ίσως και να ήταν οι μοναδικοί άνθρωποι για χιλιόμετρα ολόκληρα. «Χριστούλη μου!» έκανε ο Ρίτσι. Μες στη σιωπή η φωνή του ήχησε τόσο δυνατή, που αναπηδήσαμε κι οι δυο μας. «Το χωριό των καταραμένων». Η αναφορά του περιστατικού έλεγε Όσιαν Βιου Ράιζ 9, πράγμα που θα είχε νόημα αν η Ιρλανδική Θάλασσα ήταν ωκεανός ή έστω αν μπορούσες να τη δεις, όμως υποθέτω ότι ο καθένας προσπαθεί να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί μ’ αυτό που έχει. Ο πλοηγός τα είχε βρει μπαστούνια. Μας οδήγησε από την Όσιαν Βιου Ντράιβ σε ένα αδιέξοδο ονόματι Όσιαν Βιου Γκρόουβ –τρίτωνε το κακό, καθώς δεν υπήρχαν πουθενά δέντρα ενόψει– και μας ενημέρωσε με θράσος πως «Έχετε φτάσει στον προορισμό σας. Αντίο». Έκανα αναστροφή και συνέχισα το ψάξιμο. Καθώς προχω­ ρούσαμε πιο μέσα στον οικισμό, τα σπίτια γίνονταν όλο και πιο ημιτελή, λες και παρακολουθούσες ταινία γυρνώντας τη προς τα πίσω. Πολύ σύντομα δεν ήταν παρά συνονθυλεύματα από τοίχους και σκαλωσιές, με κάνα άνοιγμα για παράθυρο πού και πού. Όπου έλειπαν οι προσόψεις, έβλεπες στα δωμάτια σπα­ σμένες σκάλες, πεταμένους σωλήνες και τσουβάλια με τσιμέντο που σάπιζαν. Σε κάθε στροφή περίμενα να δω ομάδες οικοδό­ μων να δουλεύουν πυρετωδώς, όμως το πιο κοντινό που συνα­ ντήσαμε ήταν ένας ταλαιπωρημένος κίτρινος εκσκαφέας σ’ ένα άδειο οικόπεδο, μπαταρισμένος στο πλάι μέσα στη λάσπη, ανάμεσα σε διάσπαρτους σωρούς χώματος και σκουπιδιών.