Ζώνη Σιωπής

29 Ζ Ω Ν Η Σ Ι Ω Π Η Σ – ένα ξεθωριασμένο σκίτσο στο πίσω μέρος του μυαλού μου: Περνάμε αυτή τη συστάδα δέντρων, που είναι πολύ ψηλότερα τώρα, και στρίβουμε αριστερά στη γωνία της πέτρινης μάντρας. Ακριβώς εκεί που θα έπρεπε ν’ αρχίσει να φαίνεται το νερό πάνω από τον χαμηλό πράσινο λόφο, ένα συγκρότημα κατοι­ κιών ξεφύτρωσε από το πουθενά και μας έκλεισε τον δρόμο σαν οδόφραγμα. Σειρές από σκούρες γκρι στέγες και λευκές προσόψεις απλώνονταν για χιλιόμετρα προς κάθε κατεύθυνση, πίσω από έναν ψηλό αντιανεμικό τοίχο. Η πινακίδα στην είσο­ δο έλεγε με φανταχτερά καλλιγραφικά γράμματα στο μέγεθος του κεφαλιού μου: ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ ΣΤΟΝ ΟΙΚΙΣΜΟ ΟΣΙΑΝ ΒΙΟΥ ΤΗΣ ΜΠΡΑΪΑΝΣΤΑΟΥΝ. ΜΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΥΤΕΛΗ ΔΙΑΒΙΩΣΗ. ΛΟΥΞ ΚΑΤΟΙΚΙΕΣ ΜΕ ΘΕΑ ΣΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟ. Κάποιος είχε ζωγραφίσει με κόκκινο σπρέι έναν μεγάλο πούτσο και αρχίδια από πάνω. Με την πρώτη ματιά, ο οικισμός Όσιαν Βιου έδειχνε αρκε­ τά καλόγουστος: μεγάλες ανεξάρτητες κατοικίες που άξιζαν τα χρήματά σου, καλοκουρεμένες εκτάσεις πρασίνου, γραφικές πινακίδες που σε κατεύθυναν προς τον ΒΡΕΦΟΝΗΠΙΑΚΟ ΣΤΑΘΜΟ «ΤΑ ΠΟΛΥΤΙΜΑ ΠΕΤΡΑΔΙΑ» και το ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ «ΤΟ ΑΚΑΤΕΡΓΑΣΤΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙ». Με τη δεύτερη, το γρασίδι χρειαζόταν επειγόντως ξεχορτάριασμα και οι πλά­ κες στα μονοπάτια είχαν κενά. Με την τρίτη, κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Τα σπίτια παραήταν ομοιόμορφα. Ακόμα και σ’ εκείνα που μια θριαμβευτική κόκκινη και μπλε πινακίδα διαλαλούσε ότι ΠΟΥΛΗΘΗΚΕ κανείς δεν είχε βάψει την μπροστινή είσοδο σε κάποιο απαίσιο χρώμα, δεν είχε βάλει γλάστρες στα περβάζια των παραθύρων, ούτε είχε αφήσει πλαστικά παιδικά παιχνίδια πεταμένα στο γκαζόν. Υπήρχαν σκόρπια παρκαρισμένα αυτο­ κίνητα, όμως τα περισσότερα δρομάκια των σπιτιών ήταν άδεια, και όχι με τρόπο που μαρτυρούσε πως έλειπαν όλοι δουλεύο