Ζώνη Σιωπής

27 Ζ Ω Ν Η Σ Ι Ω Π Η Σ έφηβοι πιστεύουν ότι το βαρετό είναι κακό. Οι ενήλικες, οι ώριμοι άντρες και γυναίκες που τα μάτια τους έχουν δει κάνα δυο πράγματα παραπάνω, ξέρουν ότι το βαρετό είναι δώρο Θεού. Η ζωή επιφυλάσσει μεγάλες εξάψεις, έτοιμη πάντα να σε χτυπήσει εκεί που δεν το περιμένεις, και δεν χρειάζεται να προσθέτεις περισσότερο δράμα. Αν ο Ρίτσι δεν το ήξερε ήδη αυτό, θα το ανακάλυπτε σύντομα. Είμαι μεγάλος οπαδός της οικιστικής ανάπτυξης – κατηγόρη­ σε αν θέλεις για την ύφεση τους εργολάβους και τα τσιράκια τους τους τραπεζίτες και τους πολιτικούς, γεγονός όμως είναι πως, αν εκείνοι δεν σκέφτονταν μεγαλόπνοα, δεν θα είχαμε βγει ποτέ από την προηγούμενη κρίση. Προτιμώ να βλέπω ένα συγκρότημα διαμερισμάτων ξέχειλο από κόσμο που πάει στη δουλειά κάθε πρωί και κρατάει αυτή τη χώρα σφύζουσα κι ύστερα επιστρέφει στο όμορφο σπιτάκι του που το κέρδισε με τον ιδρώτα του παρά ένα λιβάδι που δεν ωφελεί κανέναν εκτός από μερικές αγελάδες. Τα μέρη, όπως και οι άνθρωποι, είναι σαν τους καρχαρίες: αν πάψουν να έχουν κίνηση, πεθαίνουν. Παρ’ όλα αυτά, ο καθένας έχει έναν τόπο που θα του άρεσε να πιστεύει ότι δεν θ’ αλλάξει ποτέ. Κάποτε γνώριζα το Μπρόκεν Χάρμπορ σαν την παλάμη μου. Τότε που ήμουν ένα μικρό κοκαλιάρικο αγόρι που το κούρευε η μάνα του στο σπίτι και φορούσε μπαλωμένα τζιν. Τα σημερινά παιδιά έχουν μεγαλώσει την εποχή της ευημερίας, με τουλάχιστον δύο εβδομάδες ηλιόλουστες διακοπές στην Κόστα ντελ Σολ. Εγώ όμως είμαι σαράντα δύο χρονών και η γενιά μου είχε χαμηλές προσδοκίες. Λίγες μέρες δίπλα στην Ιρλανδική Θάλασσα με νοικιασμένο τροχόσπιτο σ’ έκαναν να ξεχωρίζεις από τους υπόλοιπους. Το Μπρόκεν Χάρμπορ ήταν τότε ένα χωριό στη μέση του