Ζώνη Σιωπής

26 T A N A F R E N C H με ένα σαραβαλιασμένο Toyota του ’95, θα φανεί ως ασέβεια. Σαν να μην πιστεύουμε ότι τα θύματα αξίζουν το καλύτερό μας. Αυτό θα έχει ως συνέπεια να μας γυρίσουν οι άνθρωποι την πλάτη. Έτσι θέλεις να ξεκινήσουμε;» «Όχι». «Φυσικά και όχι. Επιπλέον, ένα σαραβαλιασμένο Toyota θα μας έκανε να δείχνουμε σαν δυο χαμένοι από χέρι. Αυτό με­ τράει, δικέ μου. Κι όχι απλώς για το εγώ μου. Αν οι κακοί δουν δυο χαμένους από χέρι, θα πιστέψουν ότι τ’ αρχίδια τους είναι μεγαλύτερα από τα δικά μας, κι αυτό θα μας δυσκολέψει να τους τσακίσουμε. Κι αν οι καλοί δουν δυο χαμένους από χέρι, θα σκεφτούν ότι δεν πρόκειται να εξιχνιάσουμε ποτέ αυτή την υπόθεση, επομένως γιατί να μπουν στον κόπο να μας βοηθή­ σουν; Κι αν εμείς βλέπουμε δυο χαμένους από χέρι κάθε φορά που κοιταζόμαστε στον καθρέφτη, τι πιστεύεις ότι συμβαίνει με τις πιθανότητές μας να τα καταφέρουμε;» «Μειώνονται, φαντάζομαι». «Μπίνγκο. Ρίτσι, αν θέλεις να πετύχεις κάτι, δεν μπορείς να μυρίζεις αποτυχία. Καταλαβαίνεις τι σου λέω;» Άγγιξε τον κόμπο της καινούργιας του γραβάτας. «Να ντύνομαι καλύτερα. Κατά βάση». «Μόνο που, παλικάρι μου, εδώ δεν μιλάμε για τη βάση. Ο στόχος δεν μπορεί να είναι να πιάσουμε μόνο τη βάση. Οι κα­ νόνες υπάρχουν για κάποιον λόγο. Προτού τους σπάσεις, ίσως πρέπει να σκεφτείς ποιος είναι αυτός ο λόγος». Βγήκα στον Μ1 και πάτησα γκάζι, αφήνοντας την Μπέμπα να κάνει το κομμάτι της. Ο Ρίτσι έριξε μια ματιά στο ταχύμε­ τρο, όμως ήξερα χωρίς καν να κοιτάξω ότι πήγαινα ακριβώς στο όριο, ούτε χιλιόμετρο παραπάνω, κι έτσι κράτησε το στό­ μα του κλειστό. Κατά πάσα πιθανότητα, σκεφτόταν τι βαρετός παπάρας ήμουν. Πολλοί σκέφτονται το ίδιο. Όλοι τους είναι έφηβοι – νοητικά τουλάχιστον, αν όχι και σωματικά. Μόνο οι