Ζώνη Σιωπής

25 Ζ Ω Ν Η Σ Ι Ω Π Η Σ «Όπως το να φοράω γραβάτα». «Δεν είσαι δεκαπέντε, παλιόφιλε. Το να ντύνεσαι σαν κλε­ φτρόνι δεν σε καθιστά απειλή για το κατεστημένο, απλά σε κάνει να φαίνεσαι γελοίος». Ο Ρίτσι ψηλάφισε το λεπτό ύφασμα του πουκαμίσου του και είπε, διαλέγοντας προσεκτικά τα λόγια του: «Ξέρω ότι οι ντετέκτιβ του Ανθρωποκτονιών δεν προέρχο­ νται συνήθως αποκεί που προέρχομαι εγώ. Όλοι οι υπόλοιποι είχαν γονείς αγρότες, έτσι δεν είναι; Ή δασκάλους. Δεν είμαι αυτό που θα περίμενε κανένας. Και το καταλαβαίνω». Του έριξα ένα πλάγιο βλέμμα. Τα μάτια του ήταν πράσινα και ανέκφραστα. «Δεν έχει σημασία από πού προέρχεσαι. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό, μην ξοδεύεις ενέργεια στο να το σκέ­ φτεσαι. Αυτό που έχει σημασία είναι πού πηγαίνεις. Κι αυτό, φίλε μου, είναι κάτι που μπορείς να το καθορίσεις». «Το ξέρω. Γι’ αυτό βρίσκομαι εδώ». «Και δουλειά μου είναι να σε βοηθήσω να πας ακόμα πα­ ραπέρα. Ένας τρόπος να καθορίσεις ο ίδιος το πού πηγαίνεις είναι να συμπεριφέρεσαι σαν να βρίσκεσαι ήδη εκεί. Με πα­ ρακολουθείς;» Με κοίταξε προβληματισμένος. «Για να το θέσω αλλιώς: γιατί πιστεύεις ότι οδηγούμε μια Μπέμπα;» Ο Ρίτσι ανασήκωσε τους ώμους. «Υπέθεσα ότι σου άρεσε το αυτοκίνητο». Πήρα το ένα χέρι από το τιμόνι και τον έδειξα με το δάχτυλο. «Αυτό που εννοείς είναι ότι υπέθεσες πως το εγώ μου κο­ λακεύεται από το αυτοκίνητο. Μην ξεγελιέσαι, δεν είναι τόσο απλό. Εδώ δεν κυνηγάμε κλεφτρόνια, Ρίτσι. Οι δολοφόνοι είναι τα μεγάλα ψάρια σ’ αυτή τη λιμνούλα. Αυτό που κάνουν είναι πολύ σοβαρό. Αν σκάσουμε μύτη στον τόπο του εγκλήματος