Ζώνη Σιωπής

22 T A N A F R E N C H «Σαπίλα. Μιλάμε για σαπίλα, γαμώτο!» Τα χαρακτηριστι­ κά του Ρίτσι είχαν τραβηχτεί σε μια γκριμάτσα. «Πράγματι» είπα. «Κι όταν φτάσουμε στον τόπο του εγκλή­ ματος, θα πρέπει να το έχεις ξεπεράσει. Κανόνας Νούμερο Ένα – και μπορείς να κρατήσεις, αν θέλεις, σημειώσεις: όχι συναι­ σθηματισμοί στον τόπο του εγκλήματος. Μέτρα ως το δέκα, κάνε την προσευχή σου, πέτα άθλια αστεία, κάνε ό,τι πρέπει να κάνεις. Αν χρειάζεσαι μερικές συμβουλές για να το διαχει­ ριστείς, ρώτα με τώρα». «Εντάξει είμαι». «Το καλό που σου θέλω. Η αδερφή της συζύγου είναι εκεί πέρα και δεν την ενδιαφέρει καθόλου πόσο σε επηρεάζει αυτό. Χρειάζεται μόνο να ξέρει ότι τα έχεις όλα υπό έλεγχο». «Τα έχω όλα υπό έλεγχο». «Ωραία. Πάρε να διαβάσεις». Του έδωσα την αναφορά του περιστατικού και τριάντα δευτερόλεπτα να τη διατρέξει. Το πρόσωπό του άλλαζε όταν συγκεντρωνόταν. Φαινόταν μεγα­ λύτερος και πιο εύστροφος. «Όταν φτάσουμε εκεί» είπα μόλις έληξε ο χρόνος του «ποια είναι η πρώτη ερώτηση που θα ήθε­ λες να κάνεις στους ένστολους;». «Για το όπλο. Αν βρέθηκε στον τόπο του εγκλήματος». «Γιατί όχι για το αν υπάρχουν σημάδια παραβίασης;» «Γιατί κάποιος θα μπορούσε να το έχει στήσει ώστε να φανεί έτσι». «Άσε τις περικοκλάδες. Με το “κάποιος” εννοείς τον Πάτρικ ή την Τζένιφερ Σπέιν». Η σύσπαση ήταν τόσο μικρή, που θα την έχανα αν δεν την περίμενα. «Οποιοσδήποτε είχε πρόσβαση. Συγγενής ή φίλος. Κάποιος που θα του άνοιγαν για να μπει». «Δεν είχες όμως αυτό κατά νου, έτσι δεν είναι; Σκεφτόσουν τους Σπέιν».