Ζώνη Σιωπής

21 Ζ Ω Ν Η Σ Ι Ω Π Η Σ Ένα από τα θετικά της ύφεσης ήταν πως πλέον τα μισά αυτο­ κίνητα είχαν πάψει να κινούνται κι εκείνοι που είχαμε ακόμη κάπου να πάμε μπορούσαμε όντως να φτάσουμε εκεί. «Πες μου κάτι: ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που έχεις δει στη δουλειά;» Ο Ρίτσι ανασήκωσε τους ώμους. «Ήμουν για χρόνια στην Τροχαία πριν από τις Κλοπές Οχη­ μάτων. Έχω δει αρκετά άσχημα πράγματα. Τραγικά δυστυχή­ ματα». Όλοι τους το πιστεύουν αυτό. Είμαι σίγουρος ότι μια φορά κι έναν καιρό κι εγώ το πίστευα. «Όχι, παλικάρι μου, δεν έχεις. Αυτό μου δείχνει απλώς πόσο αθώος είσαι. Σίγουρα δεν έχει πλάκα να βλέπεις ένα παιδί με το κεφάλι ανοιγμένο επειδή κάποιος πανίβλακας πήρε υπερβολικά γρήγορα τη στροφή, όμως δεν είναι τίποτα σε σχέση με το να βλέπεις ένα παιδί με το κεφάλι ανοιγμένο επειδή κάποιο αρχίδι το χτυπούσε επίτηδες στον τοίχο μέχρι να σταματήσει να αναπνέει. Μέχρι στιγμής έχεις δει μόνο τι μπορεί να κάνει η ατυχία στους ανθρώπους. Τώρα πρόκειται να δεις για πρώτη φορά τι μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι ο ένας στον άλλον. Πίστεψέ με, δεν είναι το ίδιο». «Για παιδί μιλάμε; Εκεί που πηγαίνουμε τώρα;» ρώτησε ο Ρίτσι. «Οικογένεια. Πατέρας, μητέρα και δύο παιδιά. Η σύζυγος ίσως τη γλιτώσει. Οι άλλοι πάνε». Τα χέρια του είχαν μείνει άψυχα πάνω στα γόνατά του. Ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα εντελώς ακίνητο. «Χριστούλη μου! Πόσων χρονών ήταν τα παιδιά;» «Δεν ξέρουμε ακόμη». «Τι συνέβη;» «Φαίνεται ότι τους μαχαίρωσαν. Στο σπίτι τους, πιθανότα­ τα κάποια στιγμή χτες βράδυ».