Ζώνη Σιωπής

18 T A N A F R E N C H βάτα από το συρτάρι μου και την έχωσα στην τσέπη του παλτού μου με την κάλυψη του γραφείου. Δεν ήταν ανάγκη να δίνουμε λαβές στον Κουίγκλι. «Ντετέκτιβ Κάραν, έτοιμος; Φύγαμε». «Τα λέμε» πέταξε ο Κουίγκλι στον Ρίτσι, όχι με ευχάριστο τρόπο, καθώς βγαίναμε. Εκείνος του έστειλε ένα φιλί που υποτίθεται ότι δεν έπρε­ πε να δω, κι έτσι δεν το είδα. Ήταν Οκτώβρης, ένα μουντό, κρύο, γκρίζο πρωινό Τρίτης, κατσουφιασμένο και άστατο σαν μαρτιάτικο. Πήρα την αγα­ πημένη μου ασημένια Μπέμπα από το πάρκινγκ των υπηρεσια­ κών οχημάτων –επισήμως επικρατεί η λογική «ό,τι προλάβεις παίρνεις», στην πράξη όμως κανένα παιδάκι από το Ενδοοι­ κογενειακής Βίας δεν πρόκειται να πλησιάσει το αγαπημένο όχημα ενός ντετέκτιβ του Ανθρωποκτονιών, επομένως το κά­ θισμα παραμένει πάντα στη θέση που με βολεύει και κανένας δεν πετάει περιτυλίγματα από μπέργκερ στο δάπεδο. Θα έβα­ ζα στοίχημα ότι μπορώ ακόμη να φτάσω στο Μπρόκεν Χάρμπορ με κλειστά μάτια, όμως δεν ήταν η κατάλληλη μέρα να το δια­ πιστώσουμε, κι έτσι έβαλα τον πλοηγό του αυτοκινήτου. Δεν ήξερε πού βρισκόταν το Μπρόκεν Χάρμπορ. Ήξερε όμως να μας πάει στην Μπράιανσταουν. Ο Ρίτσι είχε περάσει τις δύο πρώτες του εβδομάδες στην ομάδα βοηθώντας με να ετοιμάσουμε τον φάκελο για την υπό­ θεση Μάλεν και επανεξετάζοντας κάποιους μάρτυρες. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που θα έβλεπε πραγματική δράση στο Ανθρωποκτονιών και σχεδόν χοροπηδούσε από τον ενθουσια­ σμό του. Κατάφερε να τον κρατήσει υπό έλεγχο ώσπου να ξεκινήσουμε. Έπειτα ξέσπασε ρωτώντας: «Έχουμε υπόθεση;». «Έχουμε». «Τι είδους;» «Υπόθεση φόνου». Σταμάτησα στο κόκκινο, ανέσυρα από