Ζωή εκτός τόπου

ΖΩΗ ΕΚΤΟΣ ΤΟΠΟΥ / 29 έντονη ανάμνηση του αισθήματος απόγνωσης ότι μακάρι να γινόταν να ήμαστε εξ ολοκλήρου Άραβες, εξ ολοκλήρου Ευρω- παίοι ή Αμερικανοί, εξ ολοκλήρου χριστιανοί ορθόδοξοι ή μου- σουλμάνοι, εξ ολοκλήρου Αιγύπτιοι και ούτω καθεξής Διαπί- στωσα ότι είχα δύο εναλλακτικές λύσεις για να καταπολεμήσω τη διαδικασία της πρόκλησης, της αναγνώρισης και της έκθε- σης που αποτελούσαν στην ουσία οι ερωτήσεις και οι παρατη- ρήσεις του τύπου «Τι είσαι;»· «Μα το Σαΐντ είναι αραβικό όνο- μα»· «Αμερικανός είσαι;»· «Είσαι Αμερικανός χωρίς αμερικανι- κό όνομα, και δεν έχεις πάει ποτέ στην Αμερική»· «Δεν μοιάζεις για Αμερικανός!»· «Πώς γίνεται να έχεις γεννηθεί στην Ιερου- σαλήμ και να ζεις εδώ ;»· «Τελικά είσαι Άραβας, αλλά τι είδους; Προτεστάντης;» Δεν θυμάμαι να υπήρξε ικανοποιητική ή έστω αξιομνημό- νευτη οποιαδήποτε από τις ηχηρές απαντήσεις που ξεστόμιζα σε τέτοια ερωτήματα Κατέστρωνα τα εναλλακτικά μου σχέδια ολομόναχος: κάποιο πιθανόν να είχε αποτέλεσμα φέρ’ ειπείν στο σχολείο, αλλά όχι στην εκκλησία ή στον δρόμο με τους φίλους μου Η πρώτη εναλλακτική λύση ήταν να υιοθετήσω το επιδεικτικά κατηγορηματικό ύφος του πατέρα μου και να μονο- λογήσω «Είμαι αμερικανός πολίτης» και τέλος Εκείνος ήταν Αμερικανός χάρη στη διαμονή του στις Ηνωμένες Πολιτείες και ακολούθως τη θητεία του στον στρατό κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου Εν μέρει επειδή το να με αποκτήσει ισοδυναμούσε με κάτι απίστευτο, θεώρησα αυτή την εναλλακτική λύση ως τη λιγότερο πειστική Το να λέω «Εί- μαι αμερικανός πολίτης» σε ένα αγγλικό σχολείο στο εμπόλε- μο, υπό αγγλική κατοχή Κάιρο και με εντελώς ομοιογενή –όπως μου φαινόταν– αιγυπτιακό πληθυσμό αποτελούσε παράτολμο εγχείρημα, που άξιζε να το αποτολμήσω δημοσίως μόνον όταν η πρόκληση να κατονομάσω την υπηκοότητά μου ήταν επίση- μη· κατ’ ιδίαν δεν μπορούσα να την υπερασπιστώ για πολύ,