Ζωή εκτός τόπου

ΖΩΗ ΕΚΤΟΣ ΤΟΠΟΥ / 27 και φυσικά το όνομά μου, το οποίο πρόφερε «Έντουααντ» Ακό- μη με στοιχειώνει η ανάμνηση της φωνής της, την ίδια ακριβώς ώρα στο ίδιο μέρος, να με φωνάζει «Έντουααντ», και η λέξη να πλανάται στην εσπερινή αύρα ενώ έκλεινε το Φις Γκάρντεν (ένα μικρό πάρκο με ενυδρείο στο Ζαμάλεκ)· και η ανάμνηση του εαυτού μου, να μην μπορώ ν’ αποφασίσω αν θα της απα- ντούσα ή αν θα παρέμενα κρυμμένος λιγάκι ακόμη, απολαμβά- νοντας την ικανοποίηση να σε φωνάζουν, να σε αναζητούν, με το κομμάτι μου που δεν ήταν ο Έντουαρντ να αναβάλλει την απάντηση ώσπου η σιωπή της ύπαρξής μου να γίνει αβάστα- χτη Τα αγγλικά της ανέπτυσσαν μια ρητορικότητα στη διατύ- πωση και τους γλωσσικούς κώδικες, που με ακολουθούσε πά- ντα Μόλις η μητέρα μου άφηνε τα αραβικά και μιλούσε αγγλι- κά, αποκτούσε ένα ύφος περισσότερο αντικειμενικό και σοβα- ρό, που σχεδόν εκτόπιζε τη μακρόθυμη και μελωδική οικειότη- τα της δικής της πρώτης γλώσσας, των αραβικών Στα πέντε ή τα έξι μου ήξερα ότι ήμουν ανεπανόρθωτα «κακό παιδί» και στο σχολείο αποδοκιμαζόμουν με ανάλογο τρόπο για κάθε λογής πράγματα με λέξεις όπως «ψευτάκος» και «χασομέρης» Όταν είχα πλέον πλήρη συνείδηση ότι μιλούσα τα αγγλικά αβίαστα, αν και όχι πάντα σωστά, συνήθως αναφερόμουν στον εαυτό μου όχι ως «εγώ» αλλά ως «εσύ» «Η μανούλα δεν σ’ αγαπάει, κακό παιδί» έλεγε εκείνη, κι εγώ απαντούσα, εν μέρει αντιλα- λώντας παραπονιάρικα, εν μέρει επιβεβαιώνοντας προκλητικά, «Η μανούλα δεν σ’ αγαπάει, αλλά η θεία Μέλια σ’ αγαπάει» Η θεία Μέλια ήταν η ηλικιωμένη, ανύπαντρη θεία της που μου εί- χε αδυναμία όταν ήμουν μικρό παιδάκι «Όχι, δεν σ’ αγαπάει» επέμενε η μητέρα μου «Εντάξει Ο Σάλεχ [ο σουδανός οδηγός της θείας Μέλια] σ’ αγαπάει» θα κατέληγα, περισώζοντας κάτι από την κατήφεια που με κύκλωνε Δεν είχα τότε την παραμικρή ιδέα από πού προέρχονταν τα αγγλικά της ή για το ποια ήταν η μητέρα μου, με την έννοια της