Η συνισταμένη των ανοησιών της υφηλίου

9 η συνισταμενη των ανοησιων τησ υφηλιου φόρησε την 1 η Απριλίου του ’ 67 . Εκεί κοντά θα πρέ­ πει να ήταν και το τελευταίο τεύχος της Επιθεώ­ ρησης Τέχνης , ενώ άλλα περιοδικά συνέχισαν σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Είχα διαβάσει, λοιπόν, στην Επιθεώρηση Τέχνης , ως μαθητής, το 1962 , ένα κομμάτι, δεν θυμάμαι τώ­ ρα ποιου συγγραφέα ήταν, δεν αποκλείεται να ήταν του Αζίζ Νεσίν, που έλεγε ότι «…Κανείς μας δεν μπορεί να είναι ελεύθερος έως τη στιγμή που όλοι θα είναι ελεύθεροι, κανείς μας δεν μπορεί να είναι χορτάτος έως τη στιγμή που όλοι θα είναι χορτάτοι, κανείς μας δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος έως τη στιγμή που όλοι θα είναι ευτυχισμένοι». Τι συνέβη –βεβαίως έχει περάσει μισός αιώνας και τέσσερα χρόνια– και σήμερα αυτή η τρομακτι­ κή, η σπουδαία κουβέντα, προερχόμενη από έναν κομμουνιστή, θα ακουγόταν εντελώς ιδεαλιστική, ανεδαφική; Τι άλλαξε στο μεταξύ και όλα τα πράγ­ ματα τα οποία έδιναν μια υπόσχεση στους ανθρώ­ πους για το μέλλον να θεωρούνται πια ξεπερασμέ­ να και σχεδόν να μην μπορεί κανείς να τα προφέρει πια; Τι συνέβη στο μεταξύ και τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει σήμερα;