Υπό το κράτος του τρόμου

Aναψε το φως. Δεν με παραξένεψε. Παλιός τεχνίτης στη δημόσια επιχείρηση ηλεκτρισμού,θα το ’χε παιχνιδάκι να τραβήξει ρεύμα μ’ ένα καλώδιο από το σπίτι του,απέναντι. Στη μέση του σαλονιού ένας ξεκοιλιασμένος καναπές –στα σημεία που είχε σκάσει η δερματίνη του πεταγόταν ο βρό­ μικος σπόγγος– και μπροστά του, σε παράταξη, μια τηλε­ όραση, ένα βίντεο και μια πολυκαιρισμένη σερβάντα με χαρτόκουτα πάνω της σφραγισμένα με κολλητικές ταινίες. Η κουβέντα μας είχε ζεσταθεί από πριν και η γλώσσα του λύθηκε.Άνοιξε το ακριανό ντουλάπι της σερβάντας και φάνηκαν οι αράδες με τις βιντεοκασέτες τακτοποιημένες στα ράφια, σε τριπλές σειρές. «Εδώ είναι καταγραμμένο όλο το πρόσφατο παρελθόν…» είπε με στόμφο. Μου εξή­ γησε ότι όλα άρχισαν πριν από είκοσι πέντε περίπου χρόνια, ύστερα από κάποιο προσωπικό συμβάν που επηρέασε την ψυχολογία του. Αφορμή ωστόσο στάθηκε η κατάρρευση του Α.Κ.,στις 11 Απριλίου του 1991,στην αίθουσα του Ειδι­ κού Δικαστηρίου,ενώ αγόρευε.Είχε καταγράψει τυχαία το To χόμπι Μνήμη Χριστόφορου Μηλιώνη