Υπογαία: Ένα ταξίδι στα βάθη της γης και του χρόνου

ΤΑΦΗ 37 ζήσει πάνω από σαράντα χρόνια πάνω σ’ ασβεστόλιθο και τον έχει χαρτογραφήσει, συμπεραίνει: «Δεν εμπιστεύομαι τον χώρο, ούτε μία σπιθαμή του». «Έλα να σου δείξω τον κήπο» λέει ο Σον. Η γη της αγροικίας κατηφορίζει ως το κύριο ποταμάκι της κοιλάδας. Στεκόμαστε στην όχθη του. Το νερό είναι τόσο λαγαρό, που καλά καλά δεν φαίνεται. Μικρές πέστροφες κολυμπούν στο ρέμα. «Είναι ένας απολιθωτικός ποταμός» λέει ο Σον. «Υπάρχει τόσο πο- λύ ανθρακικό ασβέστιο διαλυμένο μέσα του, που ό,τι κλαδάκι ή φύλλο σκαλώνει εκεί σύντομα καλύπτεται από μια λευκή κρούστα πέτρας». Πρασινόμαυρες λιβελούλες χορεύουν στην επιφάνεια του ρέματος. Αλογόμυγες πετούν ψάχνοντας για αίμα. «Δες εκεί» λέει ο Σον δείχνοντας ψηλά. Εκεί που ο χαμηλότερος κλώνος ενός γέρικου σκλήθρου ενώνεται με τον κορμό, εξέχει η άκρη μιας κυρτής μεταλλικής λεπίδας. Το υπόλοιπο αντικείμενο είναι χαμέ- νο κάτω από τον φλοιό. «Είναι ένα δρεπάνι. Κάποιος το κρέμασε εκεί πριν από πολλές δε- καετίες και το ξέχασε. Έτσι, το δέντρο απορρόφησε τη λεπίδα μεγαλώ- νοντας γύρω της καθώς η λαβή σάπιζε». Στον λαχανόκηπο, στο απάγκιο ενός φράχτη από τσαπουρνιές, υπάρ- χουν δύο κυψέλες με χρώμα κόκκινης ώχρας. Γερτά σανίδια οδηγούν στο σκοτεινό τους στόμιο. Μέλισσες κατεβαίνουν στα σανίδια, μπαίνουν στις κυψέλες, ξαναβγαίνουν βουίζοντας. Όπου κι αν κοιτάξω, υπάρχουν σημάδια ταφής και εκταφής. Λαγού- μια ασβών, στοές μελισσών, το περιτυλιγμένο δρεπάνι, οι κυψέλες, οι είσοδοι σε στοές ορυχείων. Ως και το σπίτι ακόμα, χτισμένο στη δολο- μιτική πλαγιά, είναι εν μέρει σπηλιά. «Δεν καταλάβαινα τους Μέντιπ ώσπου άρχισα να τους εξερευνώ από κάτω» λέει ο Σον. «Σχεδόν καθετί εδώ έχει μ’ έναν τρόπο να κάνει με τον κάτω κόσμο: λατόμηση, εξόρυξη, σπηλαιολογία. Εξόρυξη μολύβδου την Εποχή του Χαλκού. Εξόρυξη γαιάνθρακα από τους Ρωμαίους. Σκυ- ρωρυχεία ασβεστόλιθου, τόσο μεγάλα, που έχουν μια ελικοειδή ράμπα σκαμμένη ως έναν στενό πυρήνα, ώστε να μπορούν τα φορτηγά να ανεβοκατεβαίνουν, σαν βιομηχανική εκδοχή της καθόδου του Δάντη