Ο χρυσός γιός

[ 15 ] 1 Πολέμαρχοι Η σιωπή μου είναι βροντερή. Στέκομαι στη γέφυρα του αστρόπλοιού μου με το μπράτσο σπασμένο και δεμένο με ζελατινονάρθηκα, με τα εγκαύματα από τα όπλα ιόντων να καίνε ακόμη ανοιχτά στον λαιμό μου. Νιώθω μια βρομοκατά- ρατη κούραση. Το ξυράφι μου είναι τυλιγμένο γύρω από το καλό μου δεξί μπράτσο σαν κρύο μεταλλικό φίδι. Μπροστά μου ανοίγεται το διάστημα, απέραντο και φοβερό. Μικρά θραύσμα- τα φωτός τρυπούν το σκοτάδι και αρχέγονες σκιές κινούνται για να μπλοκάρουν εκείνα τα άστρα στις παρυφές της όρασής μου. Αστεροειδείς. Αιωρούνται αργά γύρω από το πολεμικό μου σκάφος, τον Θανατά , καθώς ψάχνω μέσα στη μαυρίλα για το θήραμά μου. «Νίκησε» μου είπε ο αφέντης μου. «Νίκησε όπως δεν μπο- ρούν να νικήσουν τα παιδιά μου και θα τιμήσεις το όνομα Αύ- γουστος. Νίκησε στην Ακαδημία και θα κερδίσεις έναν στόλο». Του αρέσει η δραματική επανάληψη. Βολεύει τους περισσότε- ρους δημόσιους άντρες. Θα ήθελε να νικήσω γι’ αυτόν, αλλά εγώ θα ήθελα να νικήσω για το Κόκκινο κορίτσι που είχε ένα όνειρο μεγαλύτερο από όσο θα μπορούσε να γίνει ποτέ η ίδια. Θα ήθελα να νικήσω έτσι ώστε αυτός να πεθάνει και το μήνυμά της να μείνει φλογερό στους αιώνες των αιώνων. Καθόλου δύσκολο καθήκον. Είμαι είκοσι χρονών. Ψηλός, με φαρδιούς ώμους. Η στολή