Ο χρυσός γιός

[ 19 ] «Συγγνώμη;» λέει, ενοχλημένη με τη διόρθωση. «Απομένουν εφτά από τα σκάφη του Ντάροου. Τα αποκάλε- σες δικά μας. Δεν είναι δικά μας . Είναι Πρώτος». «Ο τυπολάτρης ποιητής ξαναχτυπά. Το ζήτημα είναι ένα, ευγενή μου». «Ότι πρέπει να είμαστε απερίσκεπτοι και όχι φρόνιμοι;» ρωτάει ο Ροκ. «Πως είναι εφτά εναντίον ενός. Θα ήταν ντροπή ν’ αφή- σουμε αυτή την ιστορία να σέρνεται. Επομένως, ας λιώσουμε τον νταή Μπελόνα σαν κατσαρίδα με την ευμεγέθη μπότα μας, ώστε να γυρίσουμε πίσω στη βάση, να πάρουμε τις δίκαιες ανταμοιβές μας από τον γερο-Αύγουστο και να πάμε να παί- ξουμε ». Κάνει έναν μικρό κύκλο με τη φτέρνα της για έμφαση. «Καλά τα λες» συμφωνεί ο Τάκτος. «Το βασίλειό μου για ένα γραμμάριο δαιμονόσκονης». «Αυτή ήταν η πέμπτη σου δόση τονωτικού σήμερα, Τάκτε;» ρωτάει ο Ροκ. «Ναι! Σ’ ευχαριστώ που το πρόσεξες, αγαπημένη μου μανού- λα! Αλλά έχω αρχίσει να τη βαριέμαι αυτή τη στρατιωτική μανία. Νομίζω πως γουστάρω Περλ κλαμπ και μπόλικες ποσότητες αξιοπρεπών ναρκωτικών». «Θα το κάψεις». Ο Τάκτος χτυπάει τον μηρό του. «Ζήσε έντονα. Πέθανε νέος. Ενώ εσύ θα είσαι ένας βαρετός, σταφιδιασμένος γέρος, εγώ θα είμαι μια λαμπρή ανάμνηση καλύτερων εποχών και πιο φαντα- χτερών ημερών». Ο Ροκ κουνάει το κεφάλι του. «Κάποια μέρα, αλλοπαρμένε φίλε μου, θα βρεις ν’ αγαπήσεις κάποια που θα σε κάνει να γελάς με το ανόητο άτομο που κάποτε υπήρξες. Θα κάνεις παιδιά. Θα έχεις κτήμα. Και με κάποιο τρόπο θα μάθεις πως υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα από τα ναρκωτικά και τις Ροζ».