Ο χρυσός γιός

[ 18 ] Δοκιμασμένο κόλπο και αποτελεσματικό από αμνημονεύτων χρόνων». Ο Ροκ δείχνει προσεκτικά το διάστημα ανάμεσα σε δύο τε- ράστιους αστεροειδείς, έναν στενό διάδρομο που πρέπει να διασχίσουμε, αν θέλουμε να συνεχίσουμε ν’ ακολουθούμε το πληγωμένο σκάφος του Κάρνου. «Τα πάντα είναι μια βρομοπαγίδα». Ο Τάκτος Au-Ραθ, ψι- λόλιγνος και ξένοιαστος, χασμουριέται. Ακουμπάει την επικίν- δυνη σιλουέτα του πάνω στη θυρίδα θέασης και χώνει στη μύτη του ένα τονωτικό από το δαχτυλίδι που φορά. Πετάει το άδειο φυσίγγιο στο πάτωμα. «Ο Κάρνος ξέρει πως είναι χαμένος, απλώς μας βασανίζει. Μας οδηγεί σ’ ένα μικρό κυνηγητό για να μην μπορούμε να κοιμηθούμε. Ο εγωιστής βλάκας». «Είσαι και πολύ Ξωτικό, όλο φλυαρείς και γκρινιάζεις» χλευά­ ζει η Βίκτρα Au-Ιουλία από τη θέση της απέναντι από τη θυρί- δα θέασης. Τα άνισα κομμένα μαλλιά της κρέμονται ίσα ίσα κάτω από τα αυτιά της, στολισμένα με σκουλαρίκια από νεφρί- τη. Απερίσκεπτη και απάνθρωπη αλλά χωρίς κανένα από τα δύο αυτά χαρακτηριστικά σε βαθμό υπερβολικό, περιφρονεί το μα- κιγιάζ για χάρη των ουλών που έχει κερδίσει στη διάρκεια των είκοσι εφτά χρόνων της. Είναι πολλές. Τα μάτια της είναι βαριά, χωμένα στις κόγχες. Το αισθησια- κό της στόμα φαρδύ, με χείλη φτιαγμένα για να ξεστομίζουν προσβολές. Μοιάζει περισσότερο με τη διάσημη μητέρα της παρά με τη μικρότερη ετεροθαλή αδερφή της, την Αντωνία· αλλά στην ικανότητα να προκαλεί χάος γύρω της τις αφήνει και τις δύο πολύ πίσω. «Οι παγίδες δε σημαίνουν τίποτα» δηλώνει. «Ο στόλος του έχει τσακιστεί. Δεν έχει παρά ένα σκάφος. Εμείς έχουμε εφτά. Γιατί να μην του σπάσουμε απλώς τα μούτρα;» «Ο Ντάροου έχει εφτά» της θυμίζει ο Ροκ.