Ο χρυσός γιός

[ 16 ] μου, κατάμαυρη, τώρα είναι τσαλακωμένη. Μαλλιά μακριά και μάτια χρυσαφιά, κατακοκκινισμένα. ΗΜάστανγκ είπε κάποτε πως έχω γωνιώδες πρόσωπο, με μάγουλα και μύτη που μοιάζουν φτιαγμένα από θυμωμένο μάρμαρο. Προσωπικά αποφεύγω τους καθρέφτες. Καλύτερα να ξεχάσω τη μάσκα που φοράω, τη μά- σκα με τη λοξή ουλή των Χρυσών που κυβερνούν τους κόσμους από τον Ερμή μέχρι τον Πλούτωνα. Είμαι από τους Απαράμιλ- λους Σημαδεμένους. Τους πιο αμείλικτους και ευφυείς όλης της ανθρωπότητας. Μου λείπει όμως η πιο καλοσυνάτη απ’ όλους τους. Εκείνη που μου ζήτησε να μείνω, καθώς αποχαι- ρετούσα την ίδια και τον Άρη πάνω από το μπαλκόνι της σχεδόν έναν χρόνο πριν. Η Μάστανγκ. Για αποχαιρετιστήριο δώρο τής έδωσα ένα χρυσό δαχτυλίδι με ένα άλογο κι αυτή μου έδωσε ένα ξυράφι. Ταιριαστό. Η γεύση των δακρύων της ξεθυμαίνει στη μνήμη μου. Έχω ν’ ακούσω νέα της από τότε που έφυγα από τον Άρη. Χειρότε- ρα, έχω ν’ ακούσω νέα από τους Γιους του Άρη από τότε που νίκησα στο Ινστιτούτο του Άρη, εδώ και πάνω από δύο χρόνια. Ο Χορευτής είχε πει πως θα επικοινωνούσε μαζί μου μόλις αποφοιτούσα, βρέθηκα όμως ακαθοδήγητος μέσα σε μια θά- λασσα από χρυσαφένια πρόσωπα. Βρίσκομαι πολύ μακριά από το μέλλον που φαντάστηκα για τον εαυτό μου μικρός. Πολύ μακριά από το μέλλον που ήθελα να φτιάξω για τον λαό μου όταν άφησα τους Γιους του Άρη να με λαξεύσουν. Νόμιζα πως θα άλλαζα τους κόσμους. Ποιος ανόητος νέος δεν το νομίζει; Αντίθετα, με κατάπιε η μηχανή αυτής της απέραντης αυτοκρατορίας, καθώς συνεχίζει βουίζο- ντας αδυσώπητα το δρόμο της. Στο Ινστιτούτο μάς εκπαίδευσαν να επιβιώνουμε και να κα- τακτούμε. Εδώ στην Ακαδημία μάς δίδαξαν τον πόλεμο. Τώρα δοκιμάζουν πόσο καλοί έχουμε γίνει. Διοικώ έναν στόλο πολε-