Χωρίς πρόσωπο

ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΟ 17 σήκωσε από τα μπράτσα, έκλεισε τους αγκώνες, χρησιμο­ ποίησε τους αντίχειρες. Φτηνά τη γλίτωσα, σκέφτηκε. Προ­ σπάθησε να το πει, όμως δεν βγήκε ήχος. «Μην το σκέφτεσαι» τον καθησύχασε η μάνα. «Όχι τώρα, όχι ακόμη». Έπρεπε να το τσεκάρει, γι’ αυτό έβαλε το χέρι και έπιασε τους επιδέσμους στο πρόσωπό του. Ήταν τυλιγμένος ολό­ κληρος, μόνο τα μάτια του ήταν απέξω, γι’ αυτό δεν μπο­ ρούσε να μιλήσει. Έφταιγαν οι γάζες, που τον κρατούσαν τόσο σφιχτά. «Μην προσπαθείς, θα κάνουμε ζημιά» είπε ο πατέρας. Η μάνα τού έβγαλε το χέρι από εκεί. Είδε τα μάτια της δακρυσμένα. Ψαχούλεψε κι άλλο. Πέρασε το χέρι στη μύ­ τη. Οι επίδεσμοι ήταν επίπεδοι. Έλειπε η μύτη του. Μπο­ ρούν να φτιάξουν μύτη, έτσι δεν είναι; Ήταν σχεδόν από­ λυτα σίγουρος πως μπορούσαν να φτιάξουν μύτη εν έτει 2000. Ηόρασή του ήταν κάπως θολή. Το συνειδητοποίησε φέρ­ νοντας το βλέμμα μια γύρα στο δωμάτιο. Ξαναγύρισε στα δύο κοντινά πρόσωπα, εστίασε στις λεπτομέρειες. Έβλεπε ικανοποιητικά. Έφταιγαν και οι επίδεσμοι. Ο πατέρας τον κοίταξε με μάτια που έλαμπαν από τα δάκρυα. «Μην ανησυχείς. Μην ανησυχείς καθόλου, θα τα φτιά­ ξουμε όλα. Θα σ’ τα πω όλα. Σιγά σιγά. Πρώτα θα χαρούμε που ξύπνησες, που δεν κινδυνεύει η ζωή σου. Αγάπη μου,