Χωρίς πρόσωπο

Στο νοσοκομείο Ξύπνησε στο νοσοκομείο περίπου σαράντα μέρες μετά. Άνοιξε τα μάτια και όλα ήταν θολά και άσπρα, εκτός από μια φιγούρα που του έκοβε το φως. Σιγά σιγά διέκρινε το περίγραμμά της. Χαμογέλασε, και η μάνα τού αντιγύρισε το χαμόγελο. Το ίδιο κι ένας ασπρομάλλης από την άκρη του κρεβατιού. Έκανε προσπάθεια να τον ξεχωρίσει. Τελικά τα κατάφερε όταν ο άντρας ήρθε πιο κοντά. Ήταν ο πατέρας, είχε απότομα ασπρίσει. Κανένας άλλος δεν ήταν στο δωμά­ τιο. Προσπάθησε να τους χαμογελάσει κι αυτός. Κούνησε ένα ένα τα μέλη του. «Σιγά σιγά» είπε η μητέρα. «Ήσουν σε τεχνητό κώμα. Σιγά σιγά». Δοκίμασε πρώτα την πατούσα του. Ήταν εντάξει. Ανα­ σήκωσε τη γάμπα του, πρώτα τη μία, μετά την άλλη. Τα πόδια του ήταν φυσιολογικά, μπορούσε να τα νιώσει και να τα κινήσει, ως και το πιο μικρό δάχτυλο. Σειρά είχαν τα χέ­ ρια. Έκλεισε την παλάμη του. Έπειτα την άλλη παλάμη. Τα