Χωρίς πρόσωπο

ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΟ 21 «Είσαι έτοιμος να ανοίξουμε; Να δεις;» είπε μαλακά η νοσοκόμα. Ο γιατρός πίσω της έγνεψε με συγκατάβαση, σαν να έκαναν κάτι απαγορευμένο και έδινε την άδεια. Του μπήκε η ιδέα πως, ό,τι κι αν ήταν από κάτω, το συγκρατούσαν μό­ νο οι γάζες, πως από κάτω ήταν το πρόσωπό του σε κομμά­ τια, συναρμολογημένο, και πως, αν άνοιγαν οι γάζες, τα κομμάτια θα έπεφταν και θα έμενε «γυμνός». Λιποθύμησε. Από την επόμενη μέρα άρχισε να τον επισκέπτεται ψυχο­ λόγος, ένας ψηλός άντρας, περίπου δέκα χρόνια μεγαλύτε­ ρός του, με μουσάκι. Το μούσι του ήταν εντελώς εκτός μόδας – όλοι κυκλοφορούσαν με γένια τριών ημερών–, και αυτό έκανε τον Διονύση να γελάει από μέσα του όποτε τον έβλε­ πε, αναρωτιόταν γιατί το είχε διαλέξει. Του έδινε βέβαια έναν αέρα σοφού ή παράταιρου, αλλά μπορεί να τον εμπόδιζε να βρει κοπέλα. Δεν ήθελε έναν ανέραστο για ψυχολόγο. Ο άντρας με το μούσι τού συστήθηκε. «Είμαι ο Κώστας». Ο Διονύσης έγραψε το δικό του όνομα στο χαρτί. Ο Κώ­ στας είχε μεγάλους μαύρους κύκλους γύρω από τα μάτια, έδειχνε ξενυχτισμένος. Καλό σημάδι. Τον συμπάθησε. «Ο στόχος μας είναι να μπορέσεις να δεις πώς μοιάζεις τώρα και να αποδεχτείς τη νέα κατάσταση, για να μπορέσεις μαζί με τους γιατρούς να πάρεις αποφάσεις. Οι γιατροί δεν