Χωρίς τη μητέρα μου

[ 15 ] « Θα τα έκοβες; » ρώτησε εκείνη κι ήταν σαν να έλεγε: Μα κόψιµο είναι αυτό; Ήµουν τριάντα ενός ετών. Η µητέρα µου πενήντα έξι. Παρό­ µοιοι διάλογοι γίνονταν εδώ και τρεις σχεδόν δεκαετίες. Θα περίµε- νε κανείς ότι θα το είχαµε συνηθίσει, αλλά µπα! Ένιωθα την καρδιά της µαµάς µου να χτυπά δυνατά σαν τη δική µου. Τούτη τη φορά η κατάσταση ήταν µάλλον ήπια. ∆εν το είχα σκά- σει από το σπίτι, όπως όταν ήµουν παιδί, ούτε –ακόµα χειρότερα– είχα γυρίσει ξαφνικά µες στη µέση της χρονιάς από το κολέγιο χω- ρίς να εξηγήσω τους λόγους. Ούτε είχα ανακοινώσει ότι χώρισα. (∆ύο φορές. Είχα διαλύσει δύο αρραβώνες µε δύο διαφορετικούς νεαρούς.) Ούτε είχα παραιτηθεί από την τωρινή δουλειά µου αφού κατά καιρούς ασχολήθηκα µε διάφορες άλλες πληκτικές δουλειές. Ούτε «κλέφτηκα» µε έναν όχι ακριβώς διαζευγµένο άντρα, ούτε καν έφυγα µόνη στην άλλη άκρη της χώρας, στο Γκραντ Τέτονς του Άινταχο µε ένα σαραβαλιασµένο βαν Volkswagen και ένα σακίδιο στον ώµο. Είχα απλώς κουρέψει τα µαλλιά µου πανκ µε καρφάκια και τα είχα βάψει ένα σκούρο µελιτζανί χρώµα που ιρίδιζε κάτω από το φως. Ήταν πολύ κοντά, ξυρισµένα στα πλάγια και στον αυ- χένα. Ένα σικ τζάνκι λουκ µιας άλλης εποχής, ή κάποιοι θα ’λεγαν ότι απλώς έβαλα το δάχτυλο στην πρίζα. Η µαµά χαµογέλασε γενναία. Άλλωστε ήταν η Ηµέρα της Μητέ- ρας και στο διπλανό δωµάτιο είχαµε καλεσµένους. Άλλωστε η Γκουέν Ίτον ήταν γνωστή στοΜάουντ Εφρέµ της πολιτείας της Νέας Υόρκης, στο Σοτόκουα Βάλεϊ, εκατόν δώδεκα χιλιόµετρα από τη λίµνη Οντάριο, για την καρτερικότητα, τη µεγαλοψυχία, την καλο- σύνη και την ασίγαστη αισιοδοξία της. Πουπουλένια δεν την έλεγαν στο σχολείο;