Χωρίς τη μητέρα μου

[ 13 ] Παρκάρισα απέναντι από το σπίτι και άρχισα να σφυρίζω. Όταν κάτι µε αναστάτωνε, σφύριζα για να κατεβάσω την αδρεναλίνη. Ο πατέρας µου σφύριζε συχνά σ’ αυτό το σπίτι. Ηµέρα της Μητέρας. Έφερνα στη µαµά ένα πολύ απαλό δώρο, ελαφρύ σαν πούπουλο, και το µετέφερα στα απλωµένα χέρια µου σαν κάτι κοιµισµένο. Είχα περάσει ένα εκνευριστικό ηµίωρο τυλί- γοντάς το µε πολύχρωµο ασηµόχαρτο και δένοντάς το µε πολύ- χρωµα νήµατα αντί για κορδέλα. Στόχος µου ήταν να βρω ένα δώ- ρο τρελό, αστείο, αλλόκοτο, όµως τελικά συµβιβάστηκα µε τούτο – κάτι ανάµεσα σε αισθητική New Age και νηπιαγωγείου. Πήρα µι- σήώρα άδεια από τη δουλειά για να βρω το κατάλληλο δώρο. Αλλά τα δώρα προς τη µαµά αποτελούσαν γρίφο για τις ενήλικες κόρες της, γιατί εκείνη δεν φαινόταν να χρειάζεται τίποτα. Ή τουλάχιστον τίποτα απ’ όσα µπορούσαµε εµείς να της προ- σφέρουµε. Εµείς –η αδελφή µου η Κλερ κι εγώ– θέλαµε να τη βγάλουµε έξω, φυσικά. Γιατί να µην την πάµε µια φορά σε ένα κοµψό περι- βάλλον, στο ρεστοράν του Μάουντ Εφρέµ ας πούµε; Γιατί να κου- ράζεται και να αγχώνεται µαγειρεύοντας ένα σωρό περίπλοκα φα- γητά και προσκαλώντας όλο και περισσότερους καλεσµένους ως την τελευταία στιγµή, σαν τρένο που τραβώντας όλο και περισσό- τερα βαγόνια γέρνει και ντεραπάρει πάνω στις ράγες; Τίποτα απ’ αυτά δεν χρειαζόταν. Μόνο που η µαµά αντιστεκό- ταν. Ίσως αν ζούσε ο µπαµπάς και επέµενε να τη βγάλει έξω, να υποχωρούσε. Τώρα όµως που ο µπαµπάς δεν ήταν πια µαζί µας, εµείς οι δυο –η Κλερ κι εγώ– δεν καταφέρναµε να τη λογικέψουµε. Αφού ξέρετε πόσο µ’ αρέσει να µαγειρεύω. Αυτό είναι το καλύτερο δώρο που µπορείτε να µου κάνετε για την Ηµέρα της Μητέρας. Θέλω