Χωρίς τη μητέρα μου

[ 12 ] Ημέρα της Μητέρας 9 Μαΐου 2004 . Ήταν µια από εκείνες τις αλλόκοτες ανοιξιάτικες µέ- ρες. Ο ήλιος έλαµπε, αλλά έκανε κρύο. ∆υνατές ριπές ανέµου κατέβαιναν από τη λίµνη Οντάριο µε αιφνίδια βία σαν εγκατάλειψη θύµατος στην άσφαλτο. Ο ουρανός σκληρός σαν γαλάζιο κεραµικό. Οι φροντισµένες, ορθογώνιες πε- λούζες της Ντίαρ Κρικ Ντράιβ ανέδιδαν µια νοτερή µυρωδιά κοµµένου χόρτου. Στο δρόµο θάµνοι µε ανθισµένες πασχαλιές – δυνατές, εκ- θαµβωτικές πινελιές πορφυρού και ιώδους. Μπροστά στο 43 της Ντίαρ Κρικ, στο σπίτι των γονιών µας όπου η µαµά ζούσε µόνη µετά το θάνατο του µπαµπά, ήταν παρκαρισµέ- να ένα σωρό αυτοκίνητα. Το Land Rover του κουνιάδου µου, η πα- λιά, µαύρη σαν νεκροφόρα Cadillac της θείας Τάµπιθα. Αυτά εντά- ξει, αλλά υπήρχαν και άλλα. Ανάµεσά τους ένα χαµηλό, κατακόκκι- νο σαν κραγιόν αµάξι σε σχήµα οβίδας. Ποιος από τους γνωστούς της µαµάς οδηγούσε τέτοιο αµάξι; Σκασίλα που είχα να τον γνωρίσω! (Γιατί σίγουρα ήταν άντρας.) Η µαµά πάντα µε γνώριζε σε «κατάλληλους εργένηδες». Γιατί εγώ, βλέπετε, είχα µπλεχτεί µε έναν ακατάλληλο άντρα. Για την Ηµέρα της Μητέρας η µαµά συνήθιζε να καλεί άτοµα εκτός οικογένειας. Η µαµά συνήθιζε να καλεί σπίτι της σχεδόν άγνωστα άτοµα.