Χωρίς τη μητέρα μου

[ 19 ] µου στραφτάλιζαν έξαλλα από τα πολλά σκουλαρίκια, η Κλερ φο- ρούσε ένα τεράστιο, διαµαντένιο δαχτυλίδι και βέρα από λευκό- χρυσο –σαν έµβληµα– στο τρίτο δάχτυλο του αριστερού της χε- ριού και στο δεξί την πέτρα των γενεθλίων της (ένα πληκτικό µαρ- γαριτάρι), που ήταν τον Ιούνιο. Τα σκουλαρίκια της ήταν δυο νοικο- κυρεµένα χρυσά φυλλαράκια – ασφαλώς χριστουγεννιάτικο δώρο του άντρα της. Ο Ροµπ Τσίσχολµ. Είχε εµφανιστεί από το πουθενά για να σώσει τη ζωή της Κλερ που µαράζωνε (για την ακρίβεια γκρίνιαζε σε όποιον διέθετε υποµονή να την ακούει) σε µια θέση εκπαιδευτικού στο λύκειο Τζέρικο του γειτονικού δήµου. Θαρρείς κι έβλεπα την αδελφή µου να κοιτάζει το ρολόι της και να συνειδητοποιεί ότι ο χρόνος περνούσε, ήταν πλέον σε ηλικία γάµου! Τώρα το µόνο που διατηρούσε από τη δασκαλίστικη εξουσία της ήταν η στητή στάση της, που υπαγόρευε στους άλλους –και πρώτα απ’ όλους σ’ εµένα φυσικά– να στέκουν ορθοί και να µην καµπουριάζουν, και ένα ανυ- πόµονο και απόλυτα ανιχνεύσιµο ύφος προς τους αργόστροφους που την περιέβαλλαν. Κανένας λόγος να αγκαλιαστούµε οι δυο µας, είχαµε ιδωθεί πρόσφατα. Στο µεταξύ η µαµά προσπαθούσε να τα µπαλώσει. «Ε καλά, δεν πειράζει. Θα µακρύνουν, Νίκι! Θυµάσαι τότε που ήσουν στην εβδόµη; Με είχαν εκλέξει πρόεδρο του Συλλόγου Γονέων του σχο- λείου σου και έπρεπε να προεδρεύσω στην πρώτη µου συνέλευση και έτρεµα απ’ το φόβο – εγώ πρόεδρος , αν είναι δυνατόν! Τι τους ήρθε και ψήφισαν εµένα ; Να σκεφτείτε ότι µερικοί απ’ αυτούς που µε ψήφισαν µε φώναζαν ακόµη“Πουπουλένια Κόβακ”! Έτρεξα, που λέτε, να φτιάξω τα µαλλιά µου στο κοµµωτήριο δίπλα στο εργα-