Χωρίς τη μητέρα μου

[ 18 ] τέρα δύο παιδιών –κάτι που αντιµετώπιζε σαν ένα δυσάρεστο κα- θήκον– και σύζυγος ενός επιτυχηµένου διοικητικού υπαλλήλου του Μάουντ Εφρέµ (ο Ροµπ ήταν διευθυντής πωλήσεων της εται- ρείας Κόλντουελ Ελεκτρόνικς), τον οποίο πάντα προσπαθούσε να τιµήσει, δηµοσίως τουλάχιστον. Η πρώτη εντύπωση που έδινε η Κλερ ήταν µιας ευπαρουσίαστης, σέξι γυναίκας . Ωστόσο, µια προσε- κτικότερη µατιά αποκάλυπτε λεπτές ρυτίδες αποδοκιµασίας και αποστροφής. Το πρόσωπό της ήταν µια πανσέληνος σαν της µαµάς, ακόκαλο θαρρείς, µε µια νευρική οµορφιά και κάποια τάση προς την πλαδαρότητα. Μόνο που, σε αντίθεση µε την παιδική αθωότητα της µαµάς, η Κλερ διακρινόταν από δυσπιστία. Πάντα έλεγε ότι περίµενε το χειρότερο από τους ανθρώπους και σπάνια αιφνιδιαζόταν. Τα µαλλιά της Κλερ είχαν το χρώµα της νωπής άµµου –που ήταν και το δικό µου φυσικό χρώµα, αλλά και της µαµάς πριν αρχίσουν να γκριζάρουν– και ήταν φτιαγµένα περµανάντ και χτενισµένα σε στιλ επαρχιακού κοµµωτηρίου. Έµοιαζαν µε ελαστική περούκα που ταιριάζει σε όλα τα κεφάλια. Το πιο λογικό χτένισµα για µια πολυάσχολη µητέρα που δεν έχει «καιρό για χάσιµο». Όταν ήµα- σταν µικρές, η Κλερ πάντα µε άφηνε πίσω. Έξυπνη και δηµοφιλής στο σχολείο, σέξι αλλά «φρόνιµη»! Τώρα µε είχε αφήσει τόσο πίσω πουσχεδόν χανότανστονορίζοντα. Ούτε πουµπορούσαναδιανοη­ θώ τη ζωή της ως κυρίας Τσίσχολµ, παρά µόνο σε αντιδιαστολή µε τη δική µου. Τα πάντα πάνω της ήταν προβλέψιµα και λογικά. Λιλά συνθετικό κουστούµι µε µακριά τουνίκ, για να κρύβει ένα σώµα που πάχαινε από τη µέση και κάτω, καλές µαύρες, δερµάτινες γό- βες µε µικρό, κοµψό τακουνάκι. Σε αντίθεση µ’ εµένα, που τα χέρια µου ήταν γεµάτα εντυπωσιακά δαχτυλίδια και τα τρυπηµένα αυτιά