Χόλιγουντ

T Σ Α Ρ Λ Σ Μ Π Ο Υ Κ Ο Β Σ Κ Ι 10 Στρίψαμε δεξιά, κατηφορίσαμε μετά τις αποβάθρες και περάσαμε από κάτι δρόμους που παρατάσσονταν με αλφαβη- τική σειρά και είχαν εντυπωσιακά ονόματα. Βρήκαμε τον δρό- μο του Πίντσοτ, στρίψαμε αριστερά, βρήκαμε τον αριθμό του, μπήκαμε στο ιδιωτικό δρομάκι. Είδαμε την άμμο κατευθείαν μπροστά μας, και ο ωκεανός ήταν κοντά και τον είδαμε κι αυτόν, αλλά και αρκετά μακριά για να μην μπλέξουμε με δαύ- τον. Η άμμος έμοιαζε πιο καθαρή από κάθε άλλη άμμο και το νερό έμοιαζε πιο γαλάζιο και το αεράκι έμοιαζε πιο καλό κι ευγενικό. «Για δες» είπα στη Σάρα «φτάσαμε, θαρρείς, στον προμα- χώνα του θανάτου. Αναγουλιάζει η ψυχούλα μου». «Θα πάψεις πια ν’ ανησυχείς για την ψυχούλα σου;» αντι- γύρισε η Σάρα. Δεν υπήρχε λόγος να κλειδώσω το Φολκσβάγκεν. Ήμουν ο μόνος που θα μπορούσε να το βάλει μπροστά. Φτάσαμε στην πόρτα. Χτύπησα. Μας άνοιξε ένας ψηλός λεπτός τύπος, μύριζε ολόκληρος κουλτούρα . Διέκρινες μεμιάς ότι ήταν γεννημένος για να Δημιουρ- γεί, ναι, να Δημιουργεί μεγαλειώδη πράγματα, εντελώς ανε- μπόδιστος, δίχως στιγμή να χολοσκάει για πράγματα επου- σιώδη σαν τον πονόδοντο, την αμφιβολία, την γκαντεμιά. Ήταν από κείνους εκεί που μοιάζουν μεγαλοφυΐες. Εγώ έμοια- ζα με λαντζέρη, οπότε αυτοί οι τύποι μού την έδιναν στα νεύρα λιγάκι. «Ήρθαμε για τα άπλυτα» είπα. «Μην του δίνεις σημασία» μπήκε στη μέση η Σάρα. «Ο Πίντσοτ είπε να περάσουμε αποδώ».