Χίτλερ

ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΤΥΧΙΑ 5 αντιστάθμισμα μεταξύ ενός πολύ βίαιου πατέρα και των πολύ ζωηρών παιδιών που αυτή με μεγάλη δυσκολία κατάφερνε να πειθαρχήσει. Αν υπήρχαν ποτέ καβγάδες και διαφορές απόψεων μεταξύ των γονιών μου» συνέχισε, «αυτό ήταν πάντα εις βάρος των παιδιών. Ιδιαίτερα ο αδελφός μου ο Αδόλφος προκαλούσε τον πατέρα μου εξωθώντας τον στα άκρα, και καθημερινά τις έτρωγε… Πολύ συχνά, από την άλλη μεριά, η μητέρα μου τον χάιδευε και προσπαθούσε με την τρυφερότητά της να επιτύχει ό,τι ο πατέρας προσπαθούσε με την τραχύτητα!». Ο Χίτλερ ο ίδιος εξιστορούσε, κατά τη διάρκεια των μονολόγων του δίπλα στη φωτιά αργά τη νύχτα τη δεκαετία του 1940 , τα συχνά αιφνίδια ξεσπάσματα θυμού του πατέρα του, που αμέσως κατέληγαν σε βίαιες επιθέσεις. Δεν αγαπούσε τον πατέρα του, έλεγε, αλλά αντιθέτως τον φοβόταν πολύ. Η φτωχή αγαπημένη του μητέρα, συνήθιζε να παρα­ τηρεί, στην οποία ήταν τόσο προσκολλημένος, ζούσε μέσα σε μια καθημερινή ανησυ­ χία για το ξύλο που τον περίμενε, και πολλές φορές στεκόταν πίσω από την πόρτα την ώρα που αυτός τις έτρωγε. Πολύ πιθανόν, η βιαιότητα του Αλόις να στρεφόταν και εναντίον της γυναίκας του. Ένα κομμάτι στο Ο Αγών μου , στο οποίο ο Χίτλερ δήθεν περιγράφει το πώς ζει μια οικογένεια εργατών όπου τα παιδιά είναι υποχρεωμένα να παρίστανται μάρτυρες στο άγριο ξύλο που δέχεται η μητέρα από τον πατέρα, μπορεί να αποτε­ λεί μέρος των δικών του βιωμάτων από τα παιδικά του χρόνια. Οι συνέπειες όλων αυτών στον χαρακτήρα του Αδόλφου παραμένουν θέμα προς διερεύνηση. Το ότι άσκησαν βαθιά επίδραση πάνω του δύσκολα θα το αμφισβητούσε κανείς. Κάτω από την επιφάνεια είχε αναμφίβολα αρχίσει να διαμορφώνεται ο μελλο­ ντικός Χίτλερ. Αν και πρέπει να παραμείνει μια υπόθεση εργασίας, ωστόσο δεν χρειάζεται και μεγάλη φαντασία για να σκεφτούμε ότι η μετέπειτα περιφρονητική προστατευτικότητά του για τις υπάκουες γυναίκες, η δίψα του για κυριαρχία (η εικόνα του Ηγέτη ως βλοσυρή και απολυταρχική πατρική φιγούρα), η ανικανότητά του να δημιουργήσει βαθιές προσωπικές σχέσεις, η ψυχρή βαναυσότητα με την οποία αντιμετώπιζε τον άνθρωπο, και –στον ίδιο βαθμό– η ικανότητα για μίσος τόσο βαθύ, που θα πρέπει να αντανακλούσε ένα απύθμενο υπόγειο μίσος για τον εαυτό του καλυμμένο από έναν υπερβολικό ναρκισσισμό που ήταν η αντίστιξή του, θα πρέπει σίγουρα να είχαν τις ρίζες τους στις υποσυνείδητες επιρροές που δέχτη­ κε ο νεαρός Αδόλφος ζώντας αυτή την οικογενειακή κατάσταση. Αλλ’ αυτές οι υποθέσεις πρέπει να παραμείνουν στο πεδίο της εικασίας. Τα εξωτερικά σημάδια της ζωής του νεαρού Αδόλφου, όσο μπορούμε να τα αναπλάσουμε, δεν γεννούν υπόνοιες για το τι θα επακολουθούσε. Απόπειρες να ανακαλύψουν στον νεαρό «τη διεστραμμένη προσωπικότητα μέσα στον δολοφονικό δικτάτορα» αποδείχτηκαν μη πειστικές. Αν αποκλείσουμε από τη γνώση μας αυτά που επρόκειτο να συμβούν αργότερα, οι οικογενειακές συνθήκες προκαλούν, ως επί το πλείστον, συμπάθεια για το παιδί που βρέθηκε εκτεθειμένο σ’ αυτές.