Χίτλερ

ΧΙΤΛΕΡ 4 του στην κουζίνα, και τις έδειχνε σε κάθε ευκαιρία όταν μιλούσαν γι’ αυτόν, σαν να ήθελε να επικαλεστεί την αυθεντία του. Όση τρυφερότητα έλειψε στα παιδιά από τον πατέρα τους, τόση και ακόμα παραπάνω τους έδινε η μητέρα τους. Σύμφωνα με την περιγραφή που έδωσε πολύ αργότερα ένας εβραίος γιατρός, ο Έντουαρτ Μπλοχ, μετά την αναγκαστική του μετανάστευση από τη ναζιστική Γερμανία, η Κλάρα Χίτλερ ήταν «μια απλή, σεμνή, συμπαθητική γυναίκα. Ήταν ψηλή, με καστανόμαυρα μαλλιά, που τα χτένιζε με προσοχή προς τα πίσω, και με οβάλ, μακρουλό πρόσωπο με όμορφα και εκφρα­ στικά γκριζογάλανα μάτια». Ως προσωπικότητα ήταν υπάκουη, διακριτική, ήσυχη, ευλαβής, πήγαινε τακτικά στην εκκλησία, φρόντιζε το σπιτικό της, και πάνω απ’ όλα ήταν αφοσιωμένη στην ανατροφή των παιδιών της, και των παιδιών του άνδρα της. Οι θάνατοι, μέσα σε λίγες βδομάδες, του ενός πίσω από το άλλο των τριών πρώτων παιδιών της, όταν ακόμη ήταν πολύ μικρά, στα 1887 - 8 , και ο μεταγενέ­ στερος θάνατος του πέμπτου παιδιού της, του Έντμουντ, πριν καν να γίνει έξι χρονών το 1900 , πρέπει να υπήρξαν πολύ βαριά χτυπήματα για κείνη. Και η μόνη αποζημίωση για τα βάσανά της ήταν να ζει μαζί με έναν οξύθυμο, αυταρχικό και χωρίς αισθήματα σύζυγο. Δεν προκαλεί καμιά έκπληξη το γεγονός ότι έδινε την εντύπωση μιας θλιμμένης και γεμάτης έγνοιες γυναίκας. Και δεν είναι να απορεί κανείς για την τρυφερή, προστατευτική αγάπη και αφοσίωση με την οποία φρόντι­ ζε τα δύο παιδιά της, τον Αδόλφο και την Πάουλα, που είχαν επιζήσει. Από την άλλη μεριά η Κλάρα εισέπραττε αγάπη και τρυφερότητα από τα παιδιά της, και από τα παιδιά του άνδρα της, και ιδιαιτέρως από τον Αδόλφο. «Η αγάπη προς τη μητέρα του, όσο την άφηνε να φανεί, ήταν το πιο εντυπωσιακό του χαρακτη­ ριστικό» έγραφε αργότερα ο δρ Μπλοχ. «Παρόλο που δεν ήταν αυτό που θα έλεγε κανείς με τη συνηθισμένη έννοια παιδί της μαμάς του» πρόσθετε, «ποτέ δεν ξανάδα στενότερη σχέση από αυτή». Σε ένα από τα λίγα σημεία του Ο Αγών μου όπου μιλάει με ανθρώπινη τρυφερότητα, ο Αδόλφος γράφει: «Τιμούσα τον πατέ­ ρα μου, αλλά αγαπούσα τη μάνα μου». Κρατούσε τη φωτογραφία της επάνω του, μέχρι και τις τελευταίες μέρες κάτω στο καταφύγιο. Το πορτρέτο της βρισκόταν παντού στα δωμάτια όπου έμεινε στο Μόναχο, στο Βερολίνο και στο Ομπερσάλ­ τσμπεργκ (η διαμονή του στις Άλπεις κοντά στο Μπερχτεσγκάντεν). Η μητέρα του μπορεί, πράγματι, να υπήρξε το μόνο πρόσωπο που αγάπησε αληθινά σε όλη του τη ζωή. Ο Αδόλφος πέρασε τα πρώτα χρόνια του, λοιπόν, κάτω από την προστατευ­ τικότητα μιας υπερβολικά αγχώδους μητέρας σε ένα σπιτικό όπου κυριαρχούσε η απειλητική παρουσία ενός πατέρα που απαιτούσε πειθαρχία, και που απέναντι στην οργή του η υπάκουη Κλάρα ήταν ανήμπορη να προστατεύσει τον βλαστό της. Η νεότερη αδελφή του Αδόλφου, η Πάουλα, μίλησε μετά τον πόλεμο για τη μητέρα της χαρακτηρίζοντάς την «έναν πολύ μαλακό και τρυφερό άνθρωπο, που ήταν το