Χίτλερ

ΧΙΤΛΕΡ 14 υποψήφιοι έπρεπε να σχεδιάσουν συγκεκριμένα θέματα. Μόνο εικοσιοκτώ υποψή­ φιοι πέτυχαν. Ο Χίτλερ δεν βρισκόταν ανάμεσα σ’ αυτούς. Η ετυμηγορία των καθηγητών ήταν: «Μη ικανοποιητικό σχέδιο. Ελάχιστες καλές στιγμές». Προφανώς δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό τού υπερβολικά σίγουρου για τον εαυτό του Αδόλφου ότι θα μπορούσε να αποτύχει στις εισαγωγικές εξετάσεις στην Ακαδημία. Ήταν, όπως γράφει στο Ο Αγών μου , «πεπεισμένος ότι θα ήταν πανεύ­ κολο να περάσει στον διαγωνισμό… Ήμουν τόσο πεπεισμένος ότι θα πετύχαινα ώστε, όταν έφτασε η ώρα της απόρριψης, με χτύπησε σαν κεραυνός εν αιθρία». Ζήτησε μιαν εξήγηση και του είπαν από την πρυτανεία της Ακαδημίας ότι ήταν χωρίς αμφιβολία ακατάλληλος για τη σχολή ζωγραφικής, αλλά ότι ήταν φανερό πως είχε ταλέντο για την αρχιτεκτονική. Ο Χίτλερ αποκεί βρισκόμενος, όπως λέει, «για πρώτη φορά στη νεανική μου ζωή σε διαφωνία με τον εαυτό μου». Αφού το σκέφτη­ κε μερικές μέρες, κατέληξε στο συμπέρασμα, όπως έγραψε, ότι η κρίση της πρυτα­ νείας ήταν σωστή και «ότι θα έπρεπε κάποια μέρα να γίνω αρχιτέκτονας» – αλλά δεν έκανε κάτι, ούτε τότε ούτε αργότερα, για να βελτιώσει τις ελλείψεις εκείνες που αποτελούσαν το κυριότερο εμπόδιο για να σπουδάσει ώστε να σταδιοδρομήσει στην αρχιτεκτονική. Στην πραγματικότητα, ο Αδόλφος πιθανώς δεν τα παράτησε τόσο γρήγορα όσο ο ίδιος ισχυρίζεται, και το γεγονός ότι τον επόμενο χρόνο έκανε πάλι αίτηση για την εισαγωγή του στη σχολή ζωγραφικής κάνει κάπως αμφίβολη την εκδοχή του ότι τάχα αναγνώρισε αιφνίδια πως το μέλλον του ήταν να γίνει αρχιτέκτονας. Εν πάση περιπτώσει, η απόρριψη της Ακαδημίας ήταν ένα τόσο δυνατό χτύπημα για την περηφάνια του ώστε την κράτησε μυστική. Απέφυγε να την αναφέρει στον φίλο του Γκουστλ ή στη μητέρα του. Στο μεταξύ, η Κλάρα Χίτλερ ψυχορραγούσε. Η ξαφνική επιδείνωση της κατάστα­ σής της έφερε τον Αδόλφο πίσω από τη Βιέννη για να μάθει από τον δρα Μπλοχ, προς το τέλος του Οκτωβρίου, ότι η μητέρα του δεν είχε καμιάν ελπίδα. Βαθιά ταραγμένος από τα νέα, ο Αδόλφος έδειξε μεγάλη αφοσίωση. Τόσο η αδελφή του, η Πάουλα, όσο και ο δρ Μπλοχ μίλησαν αργότερα για την αφοσιωμένη και «ακού­ ραστη» φροντίδα του προς την ετοιμοθάνατη μητέρα του. Όμως παρ’ όλη τη συνε­ χή ιατρική φροντίδα του δρα Μπλοχ, η υγεία της Κλάρα επιδεινώθηκε γρήγορα κατά το φθινόπωρο. Στις 21 Δεκεμβρίου του 1907 , σε ηλικία σαράντα επτά ετών, πέθανε ήσυχα. Όπως θυμάται ο δρ Μπλοχ, μολονότι είχε βρεθεί μπροστά σε πολλές σκηνές θανάτου, «ποτέ δεν είχε δει κάποιον να τον έχει συντρίψει η θλίψη όσο τον Αδόλφο Χίτλερ». Ο Χίτλερ έγραψε στο Ο Αγών μου : «O θάνατος της μητέρας ήταν ένα τρομερό χτύπημα, ιδιαίτερα για μένα». Με τον θάνατό της αισθάνθηκε μόνος και στερημένος. Είχε χάσει το μοναδικό άτομο για το οποίο είχε νιώσει ποτέ τέτοια αισθήματα στοργής και ζεστασιάς. «Η φτώχεια και η σκληρή πραγματικότητα» ισχυρίστηκε αργότερα ο Χίτλερ «με υποχρέωναν τώρα να πάρω μια γρήγορη απόφαση. Αυτά τα λίγα που είχε