Χίτλερ

ΧΙΤΛΕΡ 10 κι ένα πιάνο με ουρά, στο οποίο έκανε μαθήματα για τέσσερις μήνες μεταξύ Οκτω­ βρίου 1906 και Ιανουαρίου 1907 . Περνούσε τον καιρό του κάθε μέρα σχεδιάζοντας, ζωγραφίζοντας, διαβάζοντας ή γράφοντας «ποίηση»· τα απογεύματα θα πήγαινε στο θέατρο ή στην όπερα, και όλο τον καιρό ονειροπολούσε και φαντασιωνόταν το μέλλον του ως μεγάλου καλλιτέχνη. Πήγαινε αργά για ύπνο κάθε βράδυ και κοιμό­ ταν μέχρι αργά το πρωί. Δεν είχε κανένα καθαρό στόχο μπροστά του. Ο νωθρός τρόπος ζωής, το μεγαλειώδες των φαντασιώσεων, η έλλειψη πειθαρχίας για συστη­ ματική εργασία –όλα τα γνωρίσματα του κατοπινού Χίτλερ– φαίνονται σ’ αυτά τα δύο χρόνια στο Λιντς. Δεν είναι να απορεί κανείς όταν ο Χίτλερ περιγράφει αυτή την περίοδο ως τις «πιο ευτυχισμένες μέρες, που έμοιαζαν για μένα σχεδόν σαν ένα όμορφο όνειρο». Μια περιγραφή για την ανέμελη ζωή του Αδόλφου στο Λιντς, μεταξύ του 1905 και 1907 , μας προσφέρεται από τον μόνο φίλο που είχε εκείνο τον καιρό, τον Άουγκουστ Κούμπιτσεκ, γιο ενός ταπετσιέρη στο Λιντς, που είχε κι αυτός το όνει­ ρο να γίνει μεγάλος μουσικός. Οι αναμνήσεις του Κούμπιτσεκ μετά τον πόλεμο πρέπει να αντιμετωπίζονται με προσοχή τόσο ως προς τις λεπτομέρειες των γεγο­ νότων όσο και ως προς την ερμηνεία τους. Είναι μια εκτενής και εξωραϊσμένη εκδοχή των αναμνήσεων που του είχε αναθέσει να συλλέξει και να γράψει το Ναζιστικό Κόμμα. Έστω και αναδρομικά, ο θαυμασμός που ο Κούμπιτσεκ εξακολου­ θούσε να τρέφει για τον παλιό του φίλο επηρέαζε την κρίση του. Αλλά εκτός αυτού, ο Κούμπιτσεκ είχε επινοήσει πέρα για πέρα πολλές απ’ αυτές τις αναμνήσεις, είχε κάνει κάποια περάσματα μέσα στις προσωπικές αφηγήσεις του Χίτλερ στο Ο Αγών μου και είχε υιοθετήσει τη μέθοδο της λογοκλοπής για να ενισχύσει τη δική του περιορισμένη μνήμη. Εντούτοις, παρ’ όλες τις αδυναμίες τους, οι αναμνήσεις του φαίνεται να αποτελούν περισσότερο αξιόπιστη πηγή για τη νεαρή ηλικία του Χίτλερ, απ’ όσο πιστεύαμε κάποτε, ιδιαίτερα όταν αυτές αγγίζουν εμπειρίες συγγενείς με τα ενδιαφέροντα του Κούμπιτσεκ για τη μουσική και το θέατρο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, παρ’ όλες τις ελλείψεις τους, εμπεριέχουν σημαντικές σκέψεις πάνω στην προσωπικότητα του νεαρού Χίτλερ, επισημαίνοντας γνωρίσματα σε εμβρυακή κατάσταση που επρόκειτο να παίξουν σημαντικό ρόλο στα επόμενα χρόνια. Ο Άουγκουστ Κούμπιτσεκ –«Γκουστλ»– ήταν κάπου εννέα μήνες μεγαλύτερος από τον Αδόλφο. Συναντήθηκαν τυχαία το φθινόπωρο του 1905 (και όχι του 1904 , όπως ισχυρίζεται ο Κούμπιτσεκ) στην όπερα του Λιντς. Ο Αδόλφος ήταν ήδη μερι­ κά χρόνια φανατικός θαυμαστής του Βάγκνερ, και την αγάπη του για την όπερα, ιδιαίτερα για το έργο του «δημιουργού του Μπάιροϊτ», την είχε και ο Κούμπιτσεκ. Ο Γκουστλ εντυπωσιαζόταν εύκολα. Ο Αδόλφος έψαχνε να βρει και να εντυπωσιά­ σει κάποιον. Ο Γκουστλ ήταν υποχωρητικός, με αδύνατη θέληση, υποτελής. Ο Αδόλφος ήταν υπεροπτικός, αποφασιστικός, κυριαρχικός. Ο Γκουστλ είχε έντονα αισθήματα για ελάχιστα πράγματα ή για τίποτα, ο Αδόλφος είχε έντονα αισθήμα