Χίτλερ

ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΤΥΧΙΑ 9 περνάει τον καιρό του ζωγραφίζοντας και ονειροπολώντας, να μην τα καταφέρνει στο σχολείο, να μην έχει ένα όραμα καριέρας μπροστά του και να κλοτσάει μια καριέρα που σήμαινε τα πάντα για τον ίδιο. Η διαφωνία έφτασε να αντιπροσωπεύει κάτι παραπάνω από μιαν απόρριψη καριέρας κρατικού υπαλλήλου. Ήταν μια απόρριψη για όλα όσα ο πατέρας του υπερασπίστηκε, και γι’ αυτό μια απόρριψη του ίδιου του πατέρα του. Η εφηβεία του Αδόλφου, όπως σχολιάζει στο Ο Αγών μου , ήταν «πολύ επώδυ­ νη». Με τη μετάβαση στο σχολείο στο Λιντς και με την έναρξη μιας υπόκωφης σύγκρουσης με τον πατέρα του, άρχισε μια σημαντική φάση της διαμόρφωσης του χαρακτήρα του. Το χαρούμενο παιχνιδιάρικο αγόρι του δημοτικού σχολείου είχε εξελιχθεί σε έναν τεμπέλη, ανυπότακτο, σκυθρωπό, μνησίκακο, ξεροκέφαλο και χωρίς στόχους έφηβο. Όταν ο πατέρας του, στις 3 Ιανουαρίου 1903 , κατέρρευσε και πέθανε πίνοντας το συνηθισμένο πρωινό του ποτήρι κρασί στο πανδοχείο Βίζινγκερ, τελείωσε και η σύγκρουση απόψεων πάνω στο μέλλον του Αδόλφου. Ο Αλόις άφησε την οικογένειά του σε οικονομική άνεση. Και όποιες και αν ήταν οι συναισθηματικές προσαρμογές που χρειαζόταν να κάνει η χήρα, η Κλάρα, είναι απίθανο ο Αδόλφος, τώρα ο μόνος «άνδρας στο σπίτι», να θρήνησε για τον πατέρα του. Με τον θάνατο του πατέρα του, ένα μεγάλο κομμάτι της γονικής πίεσης εξαφανίστηκε. Η μητέρα του έκανε ό,τι μπορούσε για να τον πείσει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του πατέρα του. Αλλά απέφευγε τη σύγκρουση και, παρά τη μεγάλη της έγνοια για το μέλλον του Αδόλφου, δεν αντιστάθηκε διόλου στα καπρίτσια του. Όπως και να έχει, η εξακολουθητική ελλιπής απόδοσή του στο σχολείο απομάκρυνε κάθε ρεαλιστική προσδοκία για μια προετοιμασία που θα είχε στόχο την καριέρα στην κρατική υπηρεσία. Οι σχολικές του επιδόσεις τα επόμενα δύο χρόνια παρέμειναν ασήμαντες. Χρησι­ μοποίησε την αρρώστια –προσποιητή ή πιθανόν αληθινή, αλλά πάντως μεγαλοποιη­ μένη– για να πείσει τη μητέρα του ότι δεν ήταν σε θέση να συνεχίσει το σχολείο, και το φθινόπωρο του 1905 , στην ηλικία των δεκαέξι χρόνων, άφησε με χαρά το σχολείο για πάντα χωρίς να έχει μια καθαρή εικόνα και κανένα δρόμο χαραγμένο για το μέλλον του. Το διάστημα που μεσολάβησε από τότε που άφησε το σχολείο, το φθινόπωρο του 1905 , ως τον θάνατο της μητέρας του στο τέλος του 1907 παραλείπεται σχεδόν ολόκληρο στο Ο Αγών μου . Σ’ αυτά τα δύο χρόνια, ο Αδόλφος έζησε μια ζωή παρα­ σιτικής τεμπελιάς – παίρνοντας χρήματα, και ό,τι άλλο ήθελε, από μια χαζομαμά που τον φρόντιζε και τον χαϊδολογούσε, και διαθέτοντας δικό του δωμάτιο στο άνετο διαμέρισμα της Χουμπολτστράσε στο Λιντς, όπου είχε μετακομίσει η οικο­ γένεια τον Ιούνιο του 1905 . Η μητέρα του, η θεία του Γιοχάνα και η μικρή του αδελφή Πάουλα ήταν εκεί, για να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες του, να πλύνουν, να καθαρίσουν και να μαγειρέψουν γι’ αυτόν. Η μητέρα του μέχρι που του αγόρασε