Χίτλερ

ΧΙΤΛΕΡ 8 μπορούσε να προσαρμοστεί στην πειθαρχία του σχολείου. Τον χαρακτήριζε ξερο­ κέφαλο, αγέρωχο, δογματικό και θερμοκέφαλο. Τις επικρίσεις των δασκάλων του τις δεχόταν με σχεδόν φανερή θρασύτητα. Με τους συμμαθητές του ήταν εξουσια­ στικός και αποτελούσε μιαν αρχηγική φιγούρα στο είδος της παιδιάστικης φάρσας που ο Χίμερ απέδιδε στη μανία του για τις ιστορίες Ινδιάνων του Καρλ Μάι, καθώς και σε μια τάση για χασομέρι κατά τη διάρκεια του καθημερινού του ταξιδιού από και προς το Λέοντινγκ. Ελάχιστη αμφιβολία μπορεί να υπάρξει σχετικά με την έντονα αρνητική συμπερι­ φορά του Χίτλερ απέναντι στο σχολείο και στους δασκάλους του (με μία εξαίρεση). Άφησε το σχολείο «με ένα βαθύ μίσος απέναντι σ’ αυτό», και αργότερα ειρωνευόταν και περιγελούσε την εποχή του σχολείου του και τους δασκάλους του. Μόνον ο δάσκα­ λός του της Ιστορίας, ο δρ Λέοναρντ Πετς, εξαιρείται και επαινείται στο Ο Αγών μου , διότι υποδαύλιζε το ενδιαφέρον του Χίτλερ με τις ζωντανές αφηγήσεις του και τις ηρωικές ιστορίες από το παρελθόν της Γερμανίας, εμπνέοντάς του έντονα αισθήματα υπέρ του γερμανικού έθνους και εναντίον των Αψβούργων (τα οποία ούτως ή άλλως επικρατούσαν ευρύτατα στο σχολείο του, όσο και στο Λιντς γενικότερα). Τα προβλήματα προσαρμογής που αντιμετώπισε ο Αδόλφος στο Realschule στο Λιντς αυξήθηκαν με την επιδείνωση των σχέσεών του με τον πατέρα του και με τη μόνιμη πληγή των φιλονικιών για τη μελλοντική του καριέρα. Για τον Αλόις τα πλεονεκτήματα της καριέρας ενός κρατικού υπαλλήλου ήταν αναμφισβήτητα. Αλλά όλες οι απόπειρές του να πείσει τον γιο του συναντούσαν άκαμπτη άρνηση. «Μ’ έπιανε βαρεμάρα και μου ανακατευόταν το στομάχι στη σκέψη ότι θα καθόμουν πίσω από ένα γραφείο, αποστερούμενος την ελευθερία μου, παύοντας να είμαι κύριος του χρόνου μου» έγραψε ο Αδόλφος στο Ο Αγών μου . Όσο περισσότερο ο Αδόλφος αντιστεκόταν σ’ αυτή την ιδέα, τόσο περισσότερο αυταρχικός και πιεστικός γινόταν ο πατέρας του. Ήταν ξεροκέφαλοι και οι δύο. Όποτε ρωτούσαν τον Αδόλφο πώς οραματιζόταν το μέλλον του, ο ίδιος ισχυρίζεται ότι απαντούσε πως ήθελε να γίνει καλλιτέχνης – ένα όραμα που για τον αυστηρό αυστριακό κρατικό υπάλληλο, τον Αλόις, ήταν αδιανόητο. «Καλλιτέχνης, όχι, ποτέ όσο ζω» διηγείται ο Χίτλερ ότι έλεγε. Κατά πόσον ο νεαρός Αδόλφος διατείνεται στην ηλικία τάχα των δώδεκα χρόνων πως ήταν τόσο σίγουρος ότι ήθελε να γίνει καλλιτέχνης μπορεί να αμφισβητηθεί. Αλλά το ότι υπήρχε μια σύγκρουση με τον πατέρα του που πήγαζε από την άρνησή του να ακολουθήσει μια καριέρα στην κρατική υπηρεσία, το ότι ο πατέρας του έβρισκε λανθασμένη τη νωθρή και άσκοπη ύπαρξή του και το ότι η ζωγραφική αποτελούσε το κύριο ενδιαφέρον του φαίνεται σίγουρο. Ο Αλόις δούλεψε για να ανέλθει με επιμέλεια, με εργατικότητα και προσπάθησε, ξεκινώντας από τις ταπεινές του καταβολές, να κατακτήσει μια θέση αξιοπρεπή και αξιοσέβαστη στην κρατική υπηρεσία. Έβλεπε τον γιο του, που εκκι­ νούσε από ένα καλύτερο υπόβαθρο, να μην κάνει τίποτε παραπάνω απ’ το να