Χίτλερ

ΧΙΤΛΕΡ 6 II Ο αλόις χίτλερ υπήρξε πάντα ένας ακαταπόνητος άνθρωπος. Οι Χίτλερ άλλαξαν αρκε­ τές φορές σπίτι στο μακρύ διάστημα που διέμεναν στο Μπραουνάου, και είχαν επομένως ξεριζωθεί άπειρες φορές. Τον Νοέμβριο του 1898 , ο Αλόις έκανε μια τελευταία μετακόμιση όταν αγόρασε ένα σπίτι μαζί με το μικρό οικόπεδό του στο Λέοντινγκ, ένα χωριό στα περίχωρα του Λιντς. Αποδώ και πέρα η οικογένεια εγκα­ ταστάθηκε στην περιοχή του Λιντς, και ο Αδόλφος –αργότερα, στις μέρες του 1945 όταν βρισκόταν στο καταφύγιο– θυμόταν το Λιντς ως τη γενέτειρά του. Το Λιντς τού θύμιζε τις χαρούμενες, ανέμελες μέρες της νεότητάς του. Ήταν συνδεδεμένο με τη μητέρα του. Και ήταν η πιο «γερμανική» πόλη της Αυστριακής Αυτοκρατορίας. Προφανώς συμβόλιζε για κείνον τη μικρή επαρχιακή ειδυλλιακή γερμανική πόλη – την εικόνα που θα διατηρούσε σ’ ολόκληρη τη ζωή του ενάντια στην πόλη που επρόκειτο σύντομα να γνωρίσει και να αντιπαθήσει: τη Βιέννη. Ο Αδόλφος βρισκόταν τώρα στο τρίτο κατά σειρά από τα δημοτικά σχολεία που είχε αλλάξει. Φαίνεται ότι επιβλήθηκε πολύ γρήγορα σε μια καινούργια παρέα συμμαθητών και έγινε «ένας μικρός αρχηγός» στο παιχνίδι κλέφτες και αστυνόμοι, που τα παιδιά του χωριού παίζανε στα δάση και στους αγρούς γύρω από τα σπίτια τους. Το αγαπημένο τους παιχνίδι ήταν ο πόλεμος. Ο ίδιος ο Αδόλφος είχε γοητευ­ τεί με μια εικονογραφημένη ιστορία του γαλλοπρωσικού πολέμου, που τη βρήκε τυχαία στο σπίτι. Και μόλις ξέσπασε ο πόλεμος των Μπόερς, τα παιχνίδια είχαν να κάνουν με ηρωικά κατορθώματα των Μπόερς, τους οποίους τα αγόρια του χωριού με πάθος υποστήριζαν. Την ίδια περίπου εποχή, ο Αδόλφος ενθουσιάζεται με τις περιπετειώδεις ιστορίες του Καρλ Μάι, του οποίου τα λαϊκά παραμύθια της Άγριας Δύσης και οι μάχες των Ινδιάνων (παρόλο που ο Μάι δεν είχε πάει ποτέ στην Αμερική) είχαν σαγηνεύσει χιλιάδες νεαρών. Οι περισσότεροι από αυτούς τους νεαρούς ξεπέρασαν τις περιπέτειες του Καρλ Μάι και τις παιδικές φαντασιώσεις που τους καλλιεργούσε, όταν μεγαλώσανε. Για τον Αδόλφο, ωστόσο, η γοητεία που του ασκούσε ο Καρλ Μάι δεν χάθηκε ποτέ. Ως καγκελάριος του Ράιχ εξακολουθού­ σε να διαβάζει τις ιστορίες του Μάι, συστήνοντάς τες και στους στρατηγούς του, τους οποίους κατηγορούσε για έλλειψη φαντασίας. Ο Αδόλφος αναφέρθηκε αργότερα σ’ αυτή «την ευτυχισμένη εποχή», τότε που «η σχολική εργασία ήταν πανεύκολη, και μου άφηνε τόσο ελεύθερο χρόνο ώστε ο ήλιος με έβλεπε περισσότερο απ’ ό,τι το δωμάτιό μου», τότε που «λιβάδια και δάση αποτελούσαν το πεδίο μαχών στο οποίο ο πανταχού παρών “ανταγωνισμός”» –η αναπτυσσόμενη σύγκρουση με τον πατέρα του– «όρθωνε το ανάστημά του». Το 1900 , ωστόσο, οι ανέμελες μέρες έφταναν στο τέλος τους. Και πάνω στη στιγμή που έπρεπε να ληφθούν σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον του Αδόλφου και τις σπουδές που θα ακολουθούσε στη μέση εκπαίδευση, η οικογένεια Χίτλερ