Χιονοθύελλα με άρωμα πικραμύγδαλου

Χ Ι Ο Ν Ο Θ Υ Ε Λ Λ Α Μ Ε Α Ρ Ω Μ Α Π Ι Κ Ρ Α Μ Υ Γ Δ Α Λ Ο Υ 13 σέτ…» έκανε εκείνος με συρτή στοκχολμιώτικη προφορά και, παρόλο που η διαπίστωση αυτή ήταν και σωστή και εντελώς αθώα, ο Μάρτιν διαισθάνθηκε πως κάτι άλλο κρυ- βόταν πίσω από το μπλαζέ ύφος. Κάτι υποτιμητικό, κάτι που δεν μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς ήταν. «Ναι, ακριβώς» του απάντησε κοφτά και έστρεψε το βλέμμα του στην κοπέλα δίπλα στον εξάδελφο Μπέρναρντ. «Η αδελφή του Μπέρναρντ, η Μιράντα» έκανε με φωνή υποβολέα η Λισέτ, και ο Μάρτιν δεν μπόρεσε να μη σκιρ- τήσει όταν έπιασε το χέρι της. Η εξαδέλφη Μιράντα ήταν απίστευτα όμορφη. Γύρω στα είκοσι πέντε, με τα ίδια κα- τάμαυρα μαλλιά που είχε και η μητέρα της, αν και τα δικά της ήταν μακρύτερα, και με απίθανα γαλανά μάτια, που τώρα ήταν στραμμένα πάνω του. Ο Μάρτιν ένιωσε για μια στιγμή να χάνει την αυτοσυγκέντρωσή του. Ένα προσποιη­ τό βηχαλάκι από τη Λισέτ τον έκανε να αντιληφθεί πως είχε μάλλον κρατήσει το χέρι της εξαδέλφης λίγο παραπά- νω από όσο έπρεπε. Ο Μάρτιν άφησε το χέρι της σαν να τον είχε κάψει. «Ο αδελφός μου Ματίας. Αν και τον φωνάζουμε απλώς Μάτε» είπε η Λισέτ με πάγο στη φωνή της, και ο Μάρτιν βιάστηκε να μετακινήσει το βλέμμα του στον μεγαλύτερο αδελφό της Λισέτ. Ο αδελφός είχε ένα ειλικρινές και ευχά- ριστο πρόσωπο και έσφιξε με εγκαρδιότητα το χέρι του Μάρτιν. «Άκουσα τόσο πολλά για σένα! Η Λισέτ από το καλο- καίρι και μετά μόνο για σένα μιλάει. Χαίρομαι πάρα πολύ που σε γνωρίζω, επιτέλους!»