Χιονοθύελλα με άρωμα πικραμύγδαλου

C A M I L L A L A C K B E R G 10 του ισογείου ο Μάρτιν μπόρεσε να διακρίνει ένα μεγάλο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ήταν απίστευτα όμορφο και σταμάτησε για λίγο εκεί για να το χορτάσει. «Δεν είναι όμορφο;» έκανε ο Μπέργιε και σταμάτησε κι αυτός. «Απίστευτα» είπε ο Μάρτιν, εννοώντας αυτό που έλεγε. Πέρασαν το κατώφλι και τίναξαν το χιόνι από τα πα- πούτσια τους. «Ήρθε και ο τελευταίος!» Η φωνή του Μπέργιε ακού- στηκε βροντερή στο χολ και ο Μάρτιν άκουσε κάποιον να πλησιάζει με γρήγορο βήμα. «Μάρτιν! Πόσο χαίρομαι που σε έχουμε εδώ μαζί μας!» Η Λισέτ όρμησε στην αγκαλιά του και ο Μάρτιν αισθάνθη- κε ξανά ότι μάλλον δεν θα έπρεπε να είχε έρθει εδώ. Βέ- βαια, η Λισέτ ήταν όμορφη και ευχάριστη. Αλλά είχε αρχί- σει να πιστεύει ότι εκείνη έβλεπε πολύ σοβαρότερα τη σχέση τους απ’ ό,τι ο ίδιος. Αν και ήταν αργά τώρα για να αλλάξει γνώμη. Τώρα έπρεπε να προσπαθήσει να επιβιώ- σει αυτές τις μέρες των γιορτών. «Έλα!» Η Λισέτ τον πήρε από το χέρι και, λίγο πολύ, τον παρέσυρε μαζί της στη μεγάλη αίθουσα στα αριστερά. Εκεί ήταν, όσο θυμόταν ο Μάρτιν από τα παιδικάτα του, ο μεγάλος κοιτώνας, γεμάτος με κουκέτες. Τώρα είχε μετα- μορφωθεί, μέσω κάποιας αποφασιστικής παρέμβασης, σε έναν συνδυασμό καθιστικού και βιβλιοθήκης. Στο μέσο της αίθουσας δέσποζε ένα γιγάντιο χριστουγεννιάτικο δέντρο, στολισμένο σύμφωνα με όλους τους κανόνες. «Εδώ είναι!» ανακοίνωσε θριαμβευτικά η Λισέτ. Οι