Ο χιονάνθρωπος

[ 20 ] που έφευγε από το μικρό σπαρτιάτικο διαμέρισμά του στην οδό Σοφίε για να γίνει ο επιθεωρητής Χόλε του Τμήματος Ανθρωποκτο- νιών στο Αρχηγείο της Αστυνομίας του Όσλο, απέφευγε εντελώς τους καθρέφτες. Παρατηρούσε τα πρόσωπα άλλων ψάχνοντας την αχίλλειο πτέρνα τους, τον πόνο, τους εφιάλτες, τα κίνητρά τους και τις αιτίες για τις οποίες εξαπατούσαν τον εαυτό τους, άκουγε τα κουραστικά ψέματά τους και προσπαθούσε να βρει ένα νόημα σ’ αυτό που έκανε: να συλλαμβάνει και να στέλνει στηφυλακή ανθρώ- πους που ήταν ήδη φυλακισμένοι μέσα στον ίδιο τους τον εαυτό. Στα στενά κελιά του μίσους και της αυτοπεριφρόνησης που γνώρι- ζε πολύ καλά και ο ίδιος. Πέρασε το χέρι από τα ξανθά, κοντοκου- ρεμένα μαλλιά του, που απείχαν ακριβώς εκατόν ενενήντα δύο εκατοστά από τις παγωμένες, γυμνές πατούσες του. Οι κλείδες πρό- βαλλαν έντονα κάτωαπό το δέρμα του. Μετά την τελευταία υπόθε- ση γυμναζόταν εντατικά. Μανιωδώς, υποστήριζαν μερικοί. Εκτός από το εργομετρικό ποδήλατο, είχε αρχίσει άρση βαρών στο γυ- μναστήριο, βαθιά στα σπλάχνα του Αρχηγείου της Αστυνομίας. Απολάμβανε τον καυτό πόνο και την καταστολή κάθε σκέψης. Το αποτέλεσμα ήταν να έχει αδυνατίσει. Το λίπος είχε εξαφανιστεί, το σώμα του ήταν μόνο δέρμα, μύες και κόκαλα. Αυτός, που κάποτε είχεφαρδείςώμους και κορμί αθλητή, όπως του έλεγε παλιάηΡάκελ, είχε αρχίσει να θυμίζει τηφωτογραφία μιας γδαρμένης πολικής αρ- κούδας που είχε δει σ’ ένα περιοδικό: ένα μυώδες, αλλά απωθητικά ισχνό άγριο θηρίο. Πολύ απλά, έσβηνε σιγά σιγά. Όχι πως είχε καμία σημασία. Ο Χάρι αναστέναξε. Νοέμβριος. Όλο και θα σκοτείνιαζε αποδώ κι εμπρός. Πήγε στην κουζίνα, ήπιε ένα ποτήρι νερό για να απαλύνει κάπως τον πονοκέφαλο και κοίταξε κατάπληκτος έξω από το παράθυρο.