Χέρια μικρά

Χ Ε Ρ Ι Α Μ Ι Κ Ρ Α 15 φορές, η ταπετσαρία με τις πολύ λεπτές άσπρες ρί­ γες της, στις οποίες έξαφνα κάτι είχε αλλάξει. Η φωνή της μαμάς που έλεγε στον μπαμπά: «Μην πατάς γκάζι». Και αποκεί κι έπειτα η ρωγμή που γεννιόταν απ’ το κάθισμα, που περιλάμβανε και πάλι τον εκκω­ φαντικό ήχο της ασφάλτου κάτω απ’ τα λάστιχα κα­ θώς το αυτοκίνητο επιτάχυνε. Η σύγκρουση ήταν βίαιη. Το αυτοκίνητο πέρασε πάνω απ’ το διαχωριστικό κιγκλίδωμα και βρέθηκε τουμπαρισμένο στο αντί­ θετο ρεύμα, μέχρι που πήγε κι έσκασε πάνω σε κά­ τι βράχια, δίπλα απ’ το κράσπεδο του δρόμου. Και όλη η σκηνή, που η Μαρίνα δεν ήταν σε θέση να θυμηθεί με ακρίβεια παρά μόνο αφού πέρασαν τέσ­ σερις μήνες από το ατύχημα, γεννιόταν από την ταχύτητα, ήταν σκέτη ταχύτητα. Δεν μπορούσες να δεις τίποτα μέσα της, γιατί δεν υπήρχε μέσα της τίποτα να αποκωδικοποιήσεις. Ήταν και ήχος μαζί. Ένας βίαιος ήχος, απομακρυ­ σμένος όμως απ’ αυτό καθαυτό το γεγονός που τον προκαλούσε. Ένας ήχος κενός και ασυνεχής, που έσκαγε κι αμέσως βουβαινόταν, χανόταν στην από­ σταση, μην μπορώντας να κρατηθεί ή να παραταθεί και που παρ’ όλα αυτά συνόδευε το αυτοκίνητο κα­ θώς πετούσε πάνω απ’ το κιγκλίδωμα μέχρι να βρε­ θεί τουμπαρισμένο.