Χέρια μικρά

A N D R É S B A R B A 14 με το που το λέει μένουν απαθή, το πάνω να προε­ ξέχει ελαφρά σε σχέση με το κάτω. Αλλά δεν είναι έκφραση. Άλλες φορές η φράση είναι αργή, έρχεται από πολύ μακριά. Φαίνεται λες και η φράση έχει διαλέξει το κορίτσι κι όχι το κορίτσι τη φράση. Είναι μια παράξενη επιστροφή στο σπίτι και στα αντικεί­ μενα που το αποτελούσαν. Μυρίζει. Η διάσταση της φράσης εκτινάσσεται προς τα πάνω και ολόγυρα, γεμίζοντας τον αέρα με κάτι πηχτό. Μετατρέπεται σε αντικείμενο. Ένα αντικείμενο όμως κρυμμένο για πάντα, και τότε πρέπει να πει: «Ο πατέρας μου πέθανε επιτόπου και έπειτα η μητέρα μου στο νο­ σοκομείο» και να επιστρέψει μέσα απ’ αυτήν τη σκέψη στην άλλη, στην αληθινή, στην αρχή του ατυχήματος. Τίποτα πιο εύθραυστο απ’ αυτή την επιφάνεια. Τίποτα πιο αργό ή πιο εύθραυστο. Πρώ­ τα ήταν ο ήχος του δρόμου κάτω από τα λάστιχα, ο υπόκωφος και θαλάσσιος ήχος του δρόμου, η επαφή με το πίσω κάθισμα, μια επαφή που έκρυβε στην πράξη μιαν απειλή αρχικά ανεπαίσθητη. Ένα δευτερόλεπτο αργότερα είχε ήδη σπάσει. Τι πράγμα; Η λογική. Σαν καρπούζι στο πάτωμα, με ένα και μόνο χτύπημα. Άρχισε σαν μια ρωγμή στο κάθισμα όπου βρισκόταν η ίδια, η αίσθηση δεν ήταν πια η ίδια, η ζώνη ασφαλείας είχε γίνει μια γραμμή. Νωρίτερα, πολύ πριν από τη σύγκρουση, ήταν η απαλότητα του καθίσματος που είχε νιώσει τόσες