Ξένο δέρμα

15 Ξ Ε Ν Ο Δ Ε Ρ Μ Α Πήραμε από το κυλικείο έναν καφέ με γεύση καμένου κι ένα πακέτο μπισκότα σοκολάτας και περάσαμε την υπόλοιπη μέρα επινοώντας την Αλεξάνδρα Μάντισον. Το όνομα το διά­ λεξα εγώ. «Έτσι θα το θυμάσαι καλύτερα» είπε ο Φρανκ. Μάντισον γιατί ακουγόταν αρκετά κοντά στο δικό μου επίθε­ το ώστε να με κάνει να γυρίσω, Λέξι γιατί όταν ήμουν μικρή αυτό ήταν το όνομα της φανταστικής μου αδερφής. Ο Φρανκ βρήκε ένα μεγάλο φύλλο χαρτί και μου σχεδίασε το χρονολόγιο της ζωής της. «Γεννήθηκες στο νοσοκομείο της οδού Χόλες την 1η Μαρ­ τίου του 1979. Πατέρας ο Σον Μάντισον, διπλωματικός υπάλ­ ληλος, διορισμένος στον Καναδά – για να μπορούμε να σε απομακρύνουμε αμέσως, αν χρειαστεί. Ένα επείγον οικογενεια­ κό συμβάν, κι έφυγες. Επίσης, σημαίνει ότι έχεις περάσει τα παιδικά σου χρόνια ταξιδεύοντας, πράγμα που εξηγεί γιατί δεν σε ξέρει κανένας». Η Ιρλανδία είναι μικρή χώρα, πάντα υπάρχει κάποιος που η κοπέλα του ξαδέρφου του πήγαινε σχολείο μαζί σου. «Θα μπορούσαμε να σε κάνουμε ξένη, όμως δεν θέλω να σου δυσκολέψω τη ζωή με την προφορά. Μητέρα η Καρολάιν Κέλι Μάντισον. Επάγγελμα;» «Νοσοκόμα». «Πρόσεχε. Πρέπει να παίρνεις στροφές γρήγορα και να έχεις τον νου σου για πιθανές επιπλοκές. Οι νοσοκόμες χρειάζονται καινούργια άδεια σε κάθε χώρα. Έχει δίπλωμα, σταμάτησε όμως να δουλεύει όταν εσύ ήσουν εφτά και η οικογένειά σου έφυγε από την Ιρλανδία. Θέλεις αδέρφια;» «Ναι, αμέ, γιατί όχι;» είπα. «Θα έχω έναν αδερφό». Υπήρχε κάτι το μεθυστικό στο όλο πράγμα. Αυτή η απλό­ χερη, ιλιγγιώδης ελευθερία με έκανε να θέλω διαρκώς να βάλω τα γέλια: συγγενείς και χώρες και δυνατότητες, όλα απλωμένα μπροστά μου κι εγώ να μπορώ να διαλέξω ό,τι ήθελα. Θα μπορούσα να έχω μεγαλώσει σ’ ένα παλάτι στο Μπουτάν με