Ξένο δέρμα

14 T A N A F R E N C H ν’ αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου, είσαι τελειωμένος, νεκρός πιθανότατα. Για τα επόμενα ένα με δύο χρόνια θα βρίσκεσαι εκτός. Έχεις οικογένεια;» «Θεία και θείο» είπα. «Φίλο;» «Ναι». «Εσύ θα μπορείς να επικοινωνείς μαζί τους, εκείνοι όμως όχι. Θα είναι εντάξει μ’ αυτό;» «Θέλοντας και μη» είπα. Παρέμενε γερμένος χαλαρά στο πλαίσιο του παραθύρου, όμως έπιασα την κοφτερή αντανάκλαση του γαλάζιου – με παρακολουθούσε προσεκτικά. «Δεν μιλάμε για κανένα κολομβιανό καρτέλ, κι εσύ θα έχεις πάρε δώσε με τα κατώτερα στρώματα της ιεραρχίας, τουλά­ χιστον στην αρχή, όμως πρέπει να ξέρεις ότι η δουλειά δεν είναι ασφαλής. Οι μισοί απ’ αυτούς τους ανθρώπους τον πε­ ρισσότερο καιρό έχουν μια θολούρα στο κεφάλι τους και οι άλλοι μισοί παίρνουν πολύ στα σοβαρά αυτό που κάνουν, πράγ­ μα που σημαίνει ότι κανείς τους δεν θα ’χει ιδιαίτερο πρόβλη­ μα με την ιδέα να σε σκοτώσει. Αυτό σε αγχώνει;» «Όχι» είπα και το εννοούσα. «Καθόλου». «Θαυμάσια» έκανε ο Φρανκ. «Παίρνουμε καφέ και στρω­ νόμαστε στη δουλειά». Μου πήρε ένα λεπτό να συνειδητοποιήσω ότι αυτό ήταν, ήμουν μέσα. Είχα φανταστεί καμιά τρίωρη συνέντευξη, ένα σωρό περίεργα τεστ με κηλίδες μελάνης και ερωτήσεις για τη μάνα μου, ο Φρανκ όμως δεν δούλευε με τέτοιον τρόπο. Ακόμη δεν ξέρω ποια στιγμή ήταν ακριβώς που πήρε την απόφαση. Περίμενα πολύ καιρό την κατάλληλη στιγμή να τον ρωτήσω. Τώρα πια δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να μάθω τι είδε σ’ εμένα, ποιο ήταν το στοιχείο που τον έπεισε ότι θα ήμουν καλή σ’ αυτό.