Ξένο δέρμα

12 T A N A F R E N C H βρομερή περιοχή του Κορκ, όπου είχα κατευνάσει έναν πανι­ κόβλητο σχιζοφρενή έφηβο που απειλούσε να κόψει τον λαιμό του με τη λεπίδα ξυρίσματος του παππού του. Το είχα ξεχάσει σχεδόν το περιστατικό. Δεν είχα σκεφτεί μέχρι τότε ότι ίσως αυτό να μου έδινε τη δουλειά. «Το ελπίζω» είπα. «Είσαι… πόσο; Είκοσι εφτά;» «Είκοσι έξι». Το φως από το παράθυρο έπεφτε στο πρόσωπό μου και ο Φρανκ με κοίταξε αρκετή ώρα στοχαστικά. «Εντάξει, άνετα σε κάνει κανείς για είκοσι ενός. Εδώ λέει ότι έχεις σπουδάσει τρία χρόνια στο πανεπιστήμιο. Πού;» «Στο Τρίνιτι. Ψυχολογία». Ανασήκωσε τα φρύδια του με προσποιητή έκπληξη. «Αχά, μια επαγγελματίας. Και γιατί δεν τελείωσες;» «Ανέπτυξα μια επιστημονικά ανεξήγητη αλλεργία στην αγγλοϊρλανδική προφορά». Του άρεσε αυτό. «Το UCD θα σε κάνει να βγάλεις φλύκταινες;» «Θα πάρω τα αντιισταμινικά μου». Ο Φρανκ πήδηξε από το γραφείο του και πήγε στο παρά­ θυρο, κάνοντάς μου νόημα να τον ακολουθήσω. «Λοιπόν, το βλέπεις αυτό το ζευγάρι εκεί πέρα;» Ένα αγό­ ρι κι ένα κορίτσι περπατούσαν στον δρόμο κουβεντιάζοντας. Εκείνη βρήκε τα κλειδιά της και άνοιξε την εξώπορτα ενός καταθλιπτικού συγκροτήματος διαμερισμάτων. «Μίλησέ μου γι’ αυτούς» είπε ο Φρανκ. Έγειρε με την πλάτη στο παράθυρο, γάντζωσε τους αντίχειρές του στη ζώνη και με κοίταξε διερευ­ νητικά. «Είναι φοιτητές» άρχισα. «Σακίδια. Είχαν πάει να κάνουν προμήθειες σε φαγητό – οι σακούλες από τα Dunnes. Εκείνη στέκεται καλύτερα οικονομικά. Το μπουφάν της είναι ακριβό,