Ξένο δέρμα

10 T A N A F R E N C H Το βασικό που πρέπει να γνωρίζεις για την Αλεξάνδρα Μάντι­ σον είναι το εξής: δεν υπήρξε ποτέ. Την επινοήσαμε ο Φρανκ Μακέι κι εγώ καιρό πριν, ένα φωτεινό καλοκαιριάτικο από­ γευμα στο σκονισμένο γραφείο του στην οδό Χάρκορτ. Αναζη­ τούσε άτομα για να διεισδύσουν σε ένα κύκλωμα διακίνησης ναρκωτικών που δρούσε στο UCD, το Πανεπιστημιακό Κολέγιο του Δουβλίνου. Την ήθελα αυτή τη δουλειά, περισσότερο ίσως από οτιδήποτε άλλο είχα θελήσει μέχρι τότε στη ζωή μου. Ο Φρανκ Μακέι ήταν ένας θρύλος. Δεν είχε πατήσει ακόμη τα σαράντα, και ήδη διηύθυνε μυστικές αποστολές. Ο καλύτε­ ρος μυστικός πράκτορας της Ιρλανδίας, έλεγαν πολλοί, ριψο­ κίνδυνος και ατρόμητος, ένας σχοινοβάτης χωρίς δίχτυ ασφα­ λείας. Εισχωρούσε σε πυρήνες του IRA και σε συμμορίες εγκλη­ ματιών λες και έμπαινε στην παμπ της γειτονιάς του. Απ’ όλους είχα ακούσει την εξής ιστορία: Όταν μπήκαν ψύλλοι στ’ αυτιά του Φίδη (ενός γκάνγκστερ καριέρας και ψυχάκια ολκής, που κάποτε είχε αφήσει τετραπληγικό έναν από τους άντρες του επειδή δεν είχε κεράσει όταν ήρθε η σειρά του) και απείλησε να χρησιμοποιήσει ένα καρφωτικό πιστόλι στα χέρια του Φρανκ, εκείνος τον κοίταξε στα μάτια δίχως να ιδρώσει τ’ αυτί του και τον παραμύθιασε για τα καλά, ώσπου ο Φίδης τον χτύπη­ σε στην πλάτη και του χάρισε ένα Ρόλεξ μαϊμού εν είδει συγ­ γνώμης. Ακόμη το φοράει ο Φρανκ. Εγώ ήμουν τότε στραβάδι, είχα αποφοιτήσει μόλις έναν χρόνο πριν από την Αστυνομική Ακαδημία Τέμπλμορ. Λίγες μέρες νωρίτερα, όταν ο Φρανκ είχε βάλει να του βρουν μπά­ τσους με πανεπιστημιακή εκπαίδευση που να δείχνουν εικο­ σάρηδες, εγώ φορούσα ένα ανακλαστικό κίτρινο γιλέκο υπερ­ βολικά μεγάλο για μένα και περιπολούσα στους δρόμους μιας μικρής πόλης της Κομητείας Σλάιγκο, όπου οι περισσότεροι ντόπιοι έδειχναν ενοχλητικά ίδιοι. Κανονικά, θα έπρεπε να νιώθω πολύ νευρική μπροστά του, δεν ήμουν όμως, ούτε στο