Ξένο δέρμα

44 T A N A F R E N C H Η πρώτη μου εντύπωση –ο αόρατος δολοφόνος που δεν αφήνει κανένα ίχνος πίσω του– δεν απείχε και πολύ από την πραγματικότητα. Ύστερα από λίγους μήνες στο Ανθρωποκτο­ νιών, μυρίζεσαι αυτές τις υποθέσεις από χιλιόμετρα μακριά. Με τα τελευταία ψήγματα καθαρού μυαλού που μου είχαν απομείνει, θύμισα στον εαυτό μου ότι, ασχέτως του πώς έδει­ χνε, αυτή η υπόθεση δεν ήταν δικό μου πρόβλημα. «Τέλεια» έκανα. «Τελικά, τι έχουμε ; Γνωρίζουμε κάτι άλ­ λο για εκείνη πέρα από το ότι ήταν στο Τρίνιτι και κυκλοφο­ ρούσε με ψεύτικο όνομα;» «Ο αρχιφύλακας Μπερν λέει ότι είναι της περιοχής» είπε ο Σαμ. «Μένει στην Ξαγκαθιά, καμιά οχτακοσαριά μέτρα απο­ δώ, με μια παρέα φοιτητές. Αυτά είναι όλα όσα ξέρει γι’ αυτή. Δεν έχω μιλήσει ακόμη με τους συγκατοίκους της, γιατί…» Έκανε νόημα προς το μέρος του Φρανκ. «Γιατί τον ικέτεψα να περιμένει» εξήγησε εκείνος ήρεμα. «Είχα μια ιδέα την οποία ήθελα να συζητήσουμε λιγάκι οι τρεις μας, πριν πάρει τον δρόμο της η έρευνα». Ανασήκωσε το ένα φρύδι δείχνοντας προς την πόρτα και τους ένστολους. «Μήπως να κάναμε μια βόλτα;» «Γιατί όχι;» είπα. Το πτώμα της κοπέλας προκαλούσε κάτι παράξενο στην ατμόσφαιρα εκεί μέσα, μια υπόκωφη δόνηση σαν τον βόμβο που κάνει η τηλεόραση όταν είναι κλει­ στός ο ήχος. Ήταν πολύ δύσκολο να σκεφτεί κανείς καθαρά. «Αν μείνουμε στο δωμάτιο περισσότερο, το σύμπαν μπορεί να μετατραπεί σε αντιύλη». Επέστρεψα στον Φρανκ το σα­ κουλάκι τεκμηρίων και σκούπισα το χέρι μου στο πλάι του παντελονιού μου. Τη στιγμή ακριβώς πριν διασχίσω το κατώφλι της πόρτας έστρεψα το κεφάλι μου και την κοίταξα πάνω από τον ώμο μου. Ο Φρανκ είχε σβήσει τον φακό του, όταν όμως παραμέρι­ σε τα κλωνάρια της βατομουριάς, το φως του ανοιξιάτικου